ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ΤΟΥ ΝΕΣΤΟΡΑ ΜΑΤΣΑ: «Ο ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ» (1965)

Τη Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου, 6.30 μμ, στο 1ο Δημοτικό σχολείο Αίγινας, οι Αιγίναμε cinefilοι, σας καλούμε στην προβολή της ταινίας «Ο Μετανάστης» σκηνοθεσίας Νέστορος Μάτσα, βασισμένο στο διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη: «Η τύχη απ’ την Αμέρικα»

προβολή της ταινίας «ΕΣΤΙΝ ΟΥΝ ΤΡΑΓΩΔΙΑ» του ΣΤΑΥΡΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ

Οι Αιγίναμε Cinefilοι σας προσκαλούν στην προβολή της ταινίας «Έστιν ουν τραγωδία» του Σταύρου Ιωάννου, την Τετάρτη 22 του Φλεβάρη στις 6.30 μμ, στην αίθουσα εκδηλώσεων του 1ου Δημοτικού Σχολείου Αίγινας.

Ακολουθώντας τα χνάρια του χρόνου-από το Διόνυσο στον …Διονύση!!!

Για τους μικρούς μας φίλους θα γίνει παράλληλη προβολή παιδικής ταινίας.

(Έχουμε επικοινωνήσει τηλεφωνικά με το σκηνοθέτη, Σταύρο Ιωάννου, προκειμένου να παρευρεθεί και να μιλήσει σε μας για την ταινία του. Αν και «χλωμό» όπως είπε, υπάρχει περίπτωση να είναι στην Αίγινα, την Τετάρτη που μας έρχεται)

Μην ξεχάσετε τι κατιτίς σας σε αμβροσία και νέκταρ (θα φάμε θα πιούμε και…)

Λίγα λόγια για την ταινία:

Σπαράγματα από την αρχαία λατρεία του Διονύσου συγκεντρωμένα σ’ αυτό το φιλμ, δίνουν την εικόνα, την ατμόσφαιρα και το κλίμα που επικρατούσε στην Ελλάδα την προθεσπιακή εποχή και που κάτω από τις γόνιμες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες στην Αθήνα, οδήγησε στην δημιουργία της Τραγωδίας και της Κωμωδίας…

(Βραβείο καλύτερης μουσικής 35ο φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, Βραβείο κοινού Διεθνές φεστιβάλ ντοκυμαντρε Λισσαβόνας 1995, Επίσημη ελληνική συμμετοχή Διεθνές φεστιβάλ Καλκούτας 1995).

 

γιατί ο φασισμός δεν είναι κάτι που συμβαίνει κάπου αλλού, από κάποιους άλλους…

 

ΤΟ ΚΥΜΑ – η αφίσα

Το κύμα (Die Welle): Το αληθινό πείραμα

Το Κύμα (Die Welle), είναι μια ταινία η κινηματογραφική μεταφορά ενός πραγματικού πειράματος που έγινε από έναν δάσκαλο σε Αμερικάνικο σχολείο. Ο δάσκαλος μη έχοντας τρόπο να πείσει τους μαθητές του ότι ο φασισμός «δεν είναι κάτι που έγινε αλλού, από άλλους» αλλά αναδύθηκε από καθημερινούς ανθρώπους χωρίς να έχουν αντίληψη σε τι ήταν αυτό που συμμετείχαν, προχώρησε σε αυτό το βιωματικό πείραμα. Παρουσίασε την (φανταστική) ύπαρξη μιας νέας και ελπιδοφόρας οργάνωσης, τους έπεισε για τη σκοπιμότητα της και μετέτρεψε τους μαθητές σε μέλη αυτής της οργάνωσης η οποία διέθετε όλα τα χαρακτηριστικά μιας …»υγιειούς» φασιστικής οργάνωσης. Ο δάσκαλος χρειάστηκε μόλις μία εβδομάδα για να αρχίσει να γιγαντώνεται -σε επίπεδο σχολείου πλέον- η οργάνωση, οπότε και διέκοψε το πείραμα. Τις παρατηρήσεις του τις κατέγραψε σε ημερολόγιο το οποίο δεν δημοσιεύθηκε παρά 10 χρόνια αργότερα από το πείραμα.
Το 1988, το περιοδικό ΑΝΤΙ δημοσίευσε σχετικό άρθρο το οποίο και παρατίθεται:

Ο ΚΡΥΜΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΥΦΕΡΠΩΝ ΝΑΖΙΣΜΟΣ
του Νίκου Ράπτη – περιοδικό ΑΝΤΙ 1988

Στις  30.8.88 η ΕΤ2, στη νέα τηλεοπτική σειρά «Μετά το σχολείο»,  έδειξε μια ταινία με τίτλο «Η πάλη των τάξεων».

Η υπόθεση της τηλεταινίας (σύμφωνα με τη «Ραδιοτηλεόραση») είναι τοποθετημένη στη σύγχρονη αμερικάνικη κοινωνία, όπου οι μαθητές της μεσαίας τάξης έχουν να αντιμετωπίσουν κοινωνικές και φυλετικές διακρίσεις.

Ο κ. Μόλνερ, ένας από τους καθηγητές του σχολείου …βάζει (τους μαθητές) να παίξουν ένα… «παιχνίδι», που πρόκειται να διαρκέσει ένα μήνα. Τους χωρίζει τυχαία –ασχέτως με την κοινωνική τους τάξη- σε 3 ομάδες… Η «μπλε» ομάδα, αντιπροσωπεύει την ανώτερη τάξη, η «πράσινη» τη μεσαία και η  «πορτοκαλί» την κατώτερη.

Η καθεμιά ομάδα πρέπει να συμπεριφέρεται σύμφωνα με τα πρότυπα του καινούριου ρόλου της, αλλιώς υπόκειται σε περιορισμούς και κυρώσεις… όπως περνούν οι μέρες το παιχνίδι παύει σιγά σιγά να είναι παιχνίδι. Η διαφορά των τάξεων γίνεται έντονη και η συμπεριφορά των μαθητών σχεδόν βίαιη.

Βέβαια μέσα στο φιλμάκι έχει μπει και το «απαραίτητο» μαθητικό ρομαντζάκι και «μέσα από την εμπειρία τα παιδιά συνειδητοποιούν πλήρως (σ.σ. πάντα κατά τη  «Ραδιοτηλεόραση» τις τεράστιες κοινωνικές αναστατώσεις που είχαν ζήσει οι προηγούμενες γενιές και πόσα μένουν ακόμη να γίνουν για να πάψουν να υπάρχουν οι κοινωνικές και φυλετικές διακρίσεις». Και τα παιδιά ζήσανε καλά και ‘μεις καλύτερα.

Γιατί όμως να ασχοληθεί κανείς με μια μυθιστοριούλα γυμνασιακού επιπέδου; Γιατί φαίνεται ότι αυτή βασίστηκε σε μια πραγματική ιστορία, που ξεκίνησε εδώ και 20 χρόνια, περίπου, και την οποία οι πρωταγωνιστές της την κράτησαν μυστική για περισσότερα από δέκα χρόνια.

Η πραγματική αυτή ιστορία διαδραματίστηκε σε ένα γυμνάσιο της Καληφόρνιας, τον Απρίλιο του 1969. Πρωταγωνιστές: ο Ρον Τζόουνς, καθηγητής της Ιστορίας και πάνω από διακόσιοι μαθητές του ίδιου γυμνασίου.

Ο Τζόουνς δίδασκε παγκόσμια Ιστορία στις μεσαίες τάξεις του γυμνασίου. Όταν η διδασκαλία έφτασε στην περίοδο της ναζιστικής Γερμανίας, μέσα στη τάξη τέθηκε το ερώτημα: «πως μπορεί ο γερμανικός λαός να ισχυρίζεται ότι είχε άγνοια για την εξόντωση των Εβραίων;».

Ο Τζόουνς ομολογεί ότι δεν ήξερε να απαντήσει στην απορία των μαθητών του. Αποφάσισε όμως να κάνει ένα πείραμα στην τάξη πάνω στο θέμα αυτό. Το πείραμα κράτησε πέντε μέρες.

• Τη Δευτέρα ο Τζόουνς ξεκίνησε εισάγοντας τους 30 μαθητές της τάξης του στην έννοια της πειθαρχίας, το κύριο χαρακτηριστικό του ναζισμού. Έτσι ξεκίνησε ή μάλλον διέταξε (όπως λέει ο ίδιος) να υιοθετήσουν οι μαθητές μια «στάση προσοχής», όταν κάθονται στα θρανία (γόνατα σε ορθή γωνία, ίσια ράχοκοκαλιά, κλπ). Οι μαθητές όχι μόνο δέχτηκαν να κάθονται προσοχή, αλλά μετά από μια μικρή εξάσκηση κατόρθωσαν να μπαίνουν από το διάδρομο στην τάξη και να κάθονται σε στάση προσοχής στα θρανία μέσα σε 5 δευτερόλεπτα. Στη συνέχεια ο Τζόουνς επέβαλε και άλλα στοιχεία πειθαρχίας, πχ απαίτησε οι μαθητές να απαντούν στις ερωτήσεις του με τρεις λέξεις το πολύ! Με έκπληξη ο Τζόουνς διαπίστωσε ότι, παρ’ όλο που η συμπεριφορά του ήταν δικτατορική, οι μαθητές όχι μόνο υπάκουαν αλλά άρχισαν να συμμετέχουν πιο έντονα στο μάθημα απ’ ότι πριν από το πείραμα.
• Την Τρίτη (δεύτερη μέρα του πειράματος), όταν ο Τζόουνς μπήκε στην τάξη, όλοι οι μαθητές ήταν καθισμένοι στη γνωστή στάση προσοχής χωρίς να τους έχει δώσει κανείς εντολή! Τη μέρα αυτή ο Τζόουνς ανέλυσε στην τάξη τα «οφέλη» που προκύπτουν από την ομαδική συμπεριφορά των ατόμων μέσα στην κοινότητα και διέταξε τους μαθητές να φωνάζουν το σύνθημα «Δύναμη μέσα από την κονότητα», πράγμα που οι μαθητές έκαναν πάλι με μεγάλο ενθουσιασμό.

Προς το τέλος του μαθήματος ο Τζόουνς, χωρίς να το καλοσκεφθεί (όπως λέει ο ίδιος), δημιούργησε και ένα τρόπο χαιρετισμού ανάμεσα στα μέλη της κοινότητας. Ο τρόπος του χαιρετισμού φαίνεται στο σκίτσο που συνοδεύει αυτό το κείμενο. Το χαιρετισμό αυτό τον ονόμασαν χαιρετισμό του «τρίτου κύματος»*.

• Την Τετάρτη ο Τζόουνς αποφασίζει να εκδώσει «ταυτότητες μέλους» για όσους μαθητές ήθελαν να συνεχίσουν το πείραμα. Ούτε ένας μαθητής δεν θέλησε να αποχωρήσει από το πείραμα.

Όταν μοίραζε τις ταυτότητες ο Τζόουνς σημάδεψε τρεις από αυτές με ένα κόκκινο Χ και είπε στους αντίστοιχους μαθητές που τις πήραν ότι αυτοί οι τρεις έχουν ειδική αποστολή «να αναφέρουν (στον Τζόουνς) τους μαθητές που δεν συνεμορφούντο προς τας υποδείξεις».

Στο σημείο αυτό ο Τζόουνς άρχισε να ανησυχεί, γιατί ενώ είχε αναθέσει μόνο σε τρεις να κάνουν τον χαφιές, περίπου 20 μαθητές(!) με δική τους πρωτοβουλία άρχισαν να «καρφώνουν» τους συμμαθητές τους για παράβαση των κανόνων. Ακόμα οι μαθητές έπαιρναν δικές τους πρωτοβουλίες για να αυξήσουν την ισχύ των κανόνων. Έτσι, ο Ρόμπερτ, ένα από τα πιο μεγαλόσωμα μέσα στην τάξη και από τους τελευταίους μαθητές σε απόδοση στα μαθήματα, ζήτησε από τον Τζόουνς να του επιτρέψει να γίνει ο σωματοφύλακας του (!). όταν ο Τζόουνς τον δέχτηκε ο Ρόμπερτ, που ήταν «αθέατος» ως μαθητής, μέχρι τότε, άρχισε να περπατάει καμαρωτός δίπλα στο δάσκαλο και να χαιρετάει τους πάντες με το χαιρετισμό του «τρίτου κύματος».

Από τους 30 μαθητές στην τάξη μόνο τρία κορίτσια που ήταν και οι καλύτερες μαθήτριες της τάξης, δεν συμμετείχαν ολόψυχα στην «κοινότητα», αλλά έπαιρναν μέρος στις διάφορες δραστηριότητες σχεδόν μηχανικά. Όπως λέει τώρα ο Τζόουνς, οι άριστες αυτές μαθήτριες φαίνονταν «σαν πνευματικά καθυστερημένες» μέσα στην στρατιωτική ατμόσφαιρα της «κοινότητας».

• Την Πέμπτη ο Τζόουνς κατάλαβε ότι τα πράγματα είχαν αγριέψει. Όχι μόνο οι μαθητές είχαν γίνει ναζιστόμουτρα, αλλά, όπως ομολογεί, και στον ίδιο είχε αρχίσει να αρέσει ο ρόλος του δικτάτορα! Προσπαθώντας να βρει τρόπο να κλείσει το πείραμα ο Τζόουνς είπε στους μαθητές ότι το πείραμα δεν ήταν πείραμα αλλά πραγματικά είχαν δημιουργηθεί σε όλα τα γυμνάσια της Αμερικής «κοινότητες» σαν τη δικιά τους, που σκόπός τους ήταν να αλλάξουν το πολιτικό καθεστώς της Αμερικής. Ανακοίνωσε δε, ότι την επόμενη μέρα (την Παρασκευή) θα γινόταν μεγάλη «συγκέντρωση» στο αμφιθέατρο του σχολείου, στην διάρκεια της οποίας κάποιος νέος υποψήφιος πρόεδρος της Αμερικής θα ανακοίνωνε τη δημιουργία του «τρίτου κύματος».

Μάλιστα, για να γίνει πιο πιστευτός, διέταξε να απομακρυνθούν από την τάξη οι τρεις μαθήτριες που αντιδρούσαν στο «τρίτο κύμα» και να κλειστούν στη βιβλιοθήκη του σχολείου υπό φρούρηση. Και ενώ ο Τζόουνς περίμενε ότι κάποιοι μαθητές θα βάζανε τα γέλια, όχι μόνο δεν έγινε κάτι τέτοιο, αλλά οι μαθητές άρχισαν να φωνάζουν ενθουσιασμένοι.

Τέλος ο Τζόουνς ανακοίνωσε ότι στη μεγάλη «συγκέντρωση» θα ήταν μόνο μέλη του «τρίτου κύματος» (που ήδη είχαν γίνει πάνω από 200 με εγγραφές και από άλλες τάξεις) εκτός  από τα τρία κορίτσια. Επίσης είπε στους μαθητές να μην πουν σε κανένα για τη μεγάλη «συγκέντρωση».

• Την Παρασκευή (τελευταία μέρα) το αμφιθέατρο γέμισε με τα 200 μέλη και με λάβαρα που είχαν φτιάξει τα ίδια τα μέλη του «τρίτου κύματος». Στη σκηνή της αίθουσας είχε τοποθετηθεί μια τηλεόραση από την οποία υποτίθεται θα μιλούσε ο «αρχηγός».

Αφού χαιρέτισε τη συγκέντρωση ο Τζόουνς και αντιχαιρετήθηκε  από περισσότερα από διακόσια μανιασμένα χέρια των μελών, έσβησε τα φώτα και άναψε την τηλεόραση στην οποία φάνηκε μόνο το σήμα του σταθμού. Οι μαθητές μέσα σε νεκρική σιγή περίμεναν να φανεί ο αρχηγός. Όμως στην οθόνη υπήρχε μόνο το σήμα του σταθμού. Αυτό κράτησε δυο ολόκληρα λεπτά. Και τότε κάποιος μαθητής φώναξε: «δεν υπάρχει αρχηγός, έτσι δεν είναι;». Τότε ο Τζόουνς άναψε τα φώτα και, σιγά σιγά, άρχισε να μιλάει στους μαθητές. Αφού τους διαβεβαίωσε ότι δεν υπάρχει αρχηγός ούτε «τρίτο κύμα» είπε: «δεν είσαστε καλύτεροι από τους ναζί που μελετάμε. Νομίζετε ότι είσαστε οι εκλεκτοί… αφήστε με να σας δείξω ποιο θα ήταν το μέλλον σας».

Στη συνέχεια, ο Τζόουνς ξανάσβησε τα φώτα και πρόβαλε ένα ντοκυμανταίρ με τη μεγάλη συγκέντρωση του Χίτλερ στη Νυρεμβέργη, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, κλπ. Αφού τέλειωσε το φιλμ ο Τζόουνς ανέλυσε το πείραμα το φιλμ και κατέληξε με τα παρακάτω λόγια:

«είδαμε ότι ο φασισμός δεν είναι κάτι που έκαναν αυτοί οι άλλοι άνθρωποι. είναι παρών εδώ. Μέσα σε αυτή την αίθουσα… και εάν η αναπαραγωγή της φασιστικής νοοτροπίας (που κάναμε) είναι πλήρης, τότε ούτε ένας από σας δεν θα παραδεχθεί ποτέ ΄τοι ήταν παρών στην τελική αυτή «συγκέντρωση» του «τρίτου κύματος». Όπως και οι Γερμανοί, δε θα μπορέσετε ποτέ να παραδεχθείτε ότι πήγατε τόσο μακριά».

Όπως κι έγινε. Ο Τζόουνς εδίδαξε στο γυμνάσιο αυτό της Καλιφόρνιας για τέσσερα χρόνια ακόμη. Μέσα σε αυτά τα χρόνια κανένας μαθητής δεν παραδεχόταν ότι έλαβε μέρος στη μεγάλη συγκέντρωση του τρίτου κύματος.

Ο ίδιος ο Τζόουνς κράτησε το μυστικό του πειράματος για πάνω από δέκα χρόνια. Πρωτοδημοσίευσε όλα αυτά μόλις το 1980.

*Γιατί το σχήμα της παλάμης έδινε την εντύπωση της κορυφής των κυμάτων της θάλασσας και γιατί το τρίτο κύμα σε μια σειρά κυμάτων είναι το ισχυρότερο.

η αφίσα για το κόκκινο μπαλόνι

ένα τραγούδι για το κόκκινο μπαλόνι

Θα σου φουσκώσω ένα μπαλόνι κόκκινο
θα το γεμίσω μ΄ αίμα ζωντανό 
και κάποιο μαύρο βράδυ ολοσκότεινο
μ΄ αερόστατο θα πας στον ουρανό.

Και κάποιο μαύρο βράδυ ολοσκότεινο
μ΄ αερόστατο θα πας ψηλά στον ουρανό.

Εκεί θα βρεις μικρά πουλιά φανταχτερά
με άγρια ράμφη γυάλινα φτερά
Θα σου τρυπήσουν το μυαλό και την καρδιά
να γεμίσει η νύχτα αίμα και φωτιά.

Θα σου τρυπήσουν το μυαλό και την καρδιά
να γεμίσει η νύχτα αίμα και φωτιά.

Σε βλέπω στα όνειρά μου κι αντιστέκομαι
σε βλέπω ζωντανή και σ΄ αγαπώ
γυμνός μπροστά στις απειλές σου στέκομαι
μα πρέπει κάποτε να σου το πω:

Αυτό το κόκκινο μικρό αερόστατο
είναι παλιά πληγή που αιμορραγεί.

 

12 του Οκτώβρη 2011: «Το κόκκινο μπαλόνι»

ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΜΠΑΛΟΝΙ

 

(Le Ballon Rouge, 1956)

 

του Albert Lamorisse

«Το κόκκινο μπαλόνι «είναι μια μαγική ιστορία για τη φιλία ανάμεσα σε ένα μικρό αγόρι και ένα μπαλόνι, με φόντο το Παρίσι της δεκαετίας του 1950. Ένα αγόρι, καθώς τριγυρίζει στους δρόμους, βρίσκει ένα κόκκινο μπαλόνι δεμένο σε έναν στύλο. Από εκείνη τη στιγμή το μπαλόνι ακολουθεί το παιδί στους δρόμους του Παρισιού, προκαλώντας έκπληξη σε όλη τη γειτονιά αλλά και τη και ζήλια των φίλων του…

Ο Αλμπέρ Λαμορίς γεννήθηκε στις 13 Ιανουαρίου του 1922. Ξεκίνησε την ενασχόλησή του με το σινεμά ως φωτογράφος και σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ. Το 1949 γύρισε το πρώτο του φιλμ μυθοπλασίας «Bim le petit âne» στη Τζέρμπα με τη βοήθεια του Ζακ Πρεβέρ. Το 1953 με το «Άσπρο άλογο» που έγραψε και σκηνοθέτησε κέρδισε πολλά βραβεία, ανάμεσά τους το Μεγάλο Βραβείο στις Κάννες και το βραβείο Ζαν Βιγκό. Σε αυτήν την ταινία ο Λαμορίς έδειξε πολύ μεγάλη προσοχή στην ποιότητα και τους τόνους του φωτός αλλά και στα κάδρα της.
Το 1956 έγραψε και σκηνοθέτησε το «Κόκκινο μπαλόνι». Στις πρόβες χρησιμοποίησε τον γιο του Πασκάλ και τελικά αποφάσισε να τον κρατήσει για πρωταγωνιστή στην ταινία. Η επιτυχία της ταινίας ήταν πρωτοφανής και εντελώς απρόσμενη και για πρώτη φορά στην ιστορία του φεστιβάλ των Καννών οι δύο επιτροπές για μικρού και μεγάλου μήκους ταινίες, απένειμαν από κοινού το Χρυσό Φοίνικα. Η ταινία κέρδισε και πολλά άλλα βραβεία και την επόμενη χρονιά κέρδισε και το βραβείο πρωτότυπου σεναρίου στα Oscar.
Το 1960 για τα γυρίσματα της ταινίας «Le Voyage en Ballon», ο Λαμορίς εφηύρε την πρώτη αντικραδασμική κατασκευή για εναέριες λήψεις στην ιστορία του κινηματογράφου. Το 1965 γύρισε την ταινία «Fifi La Plume», μια ανάλαφρη κωμωδία που σηματοδότησε και μια στροφή στην καριέρα του. Η ταινία δεν έτυχε όμως θετικής υποδοχής και έτσι τα επόμενα χρόνια επέστρεψε στο ντοκιμαντέρ και με τα επιτυχημένα «Paris Jamais Vu» και «Versailles» τα οποία γυρίστηκαν εξ’ ολοκλήρου από ελικόπτερο και στα οποία είχε συνεργάτη τον Αντρέ Μαλρό.
Στο μεταξύ από το 1967, Ο Λαμορίς είχε ξεκινήσει να δουλεύει στη φιλόδοξη παραγωγή της ταινίας «Le Vent des Amoureux», μια δουλειά-άσκηση εικαστικού ύφους, κινηματογραφικής και συγγραφικής ικανότητας. Αλλά αυτός ο Περσικός μύθος, αυτή η ποιητική ιστορία που παρουσίαζε έναν κόσμο απίστευτης ομορφιάς στάθηκε η αφορμή να χάσει την ίδια του τη ζωή το 1970 εξαιτίας κάποιας αμέλειας.
Ο Λαμορίς άφησε πίσω του πολλά σχέδια ανολοκλήρωτα. Ανάμεσα στις σημειώσεις του βρέθηκε και η συνέχεια για «Το κόκκινο μπαλόνι»… Κάτι που ίσως μας κάνει να ονειρευόμαστε για πολύ ακόμα!

Το 2007 «Το κόκκινο μπαλόνι» και «Το άσπρο άλογο» προβλήθηκαν στις Κάννες, στα πλαίσια του Δεκαπενθήμερου των Σκηνοθετών με ολοκαίνουριες ψηφιακά αποκατεστημένες κόπιες.
Ο Πασκάλ Λαμορίς, γιος του σκηνοθέτη και πρωταγωνιστής στο «Κόκκινο μπαλόνι», είπε σχετικά:
«Αποκατέστησα τις κόπιες στην αρχική τους υπέροχη εκδοχή ως φόρο τιμής στον πατέρα μου, ο οποίος ήταν ποιητής, φίλος, σύντροφος και στοργικός γονιός. Παρακολουθώντας τις παλιές εικόνες ένοιωσα πως ταξίδευα στο χρόνο. Μερικά πράγματα παραμένουν ακόμα και σήμερα ίδια, τα βασικά στη ζωή όπως τα αισθήματα, η αγάπη και ανάγκη για την ανεξαρτησία. Η επιστροφή στη χάρη που εκπέμπουν αυτές οι ταινίες είναι η πιο ξεκάθαρη εικόνα που έχω από τις χαρές των παιδικών μου χρόνων.»

redballon

όταν ο άνεμος φυσά

«Από την ενεργειακή κρίση στα Τσερνομπίλ του μέλλοντος μας»

Ο Raymond Redvers Briggs, γεννημένος στις 18 Ιανουαρίου 1934, είναι Άγγλος εικονογράφος, σκιτσογράφος, μυθιστοριογράφος, δημοφιλής στους ενηλίκους και στα παιδιά. Είναι περισσότερο γνωστό για την ιστορία του «Ο χιονάνθρωπος», που εμφανίζεται κάθε Χριστούγεννα στη βρετανική τηλεόραση σε μορφή κινουμένων σχεδίων.
Ο Raymond Briggs που γεννήθηκε στο Wimbledon, του Λονδίνου, σπούδασε στο Wimbledon School of Art ζωγραφική, και στην Κεντρική Σχολή Καλών. Αργότερα βρέθηκε στο Slade School of Fine Art, και αποφοίτησε το 1957. Μετά από σύντομο χρονικό διάστημα έγινε επαγγελματίας εικονογράφος και άρχισε να εργάζεται για το παιδικό βιβλίο. Έχει σκιτσάρει και έχει γράψει το σενάριο πολλών γνωστών κόμικς, ανάμεσα σ’ αυτά και τη σημερινή μας ταινία «όταν ο άνεμος φυσά». Τα θέματα του βασίζονται στα σύγχρονα παγκόσμια προβλήματα, του περιβάλλοντος, του πολέμου και της φτώχειας. Για το έργο του έχει βραβευτεί πολλές φορές.

Ο Teruaki «Jimmy» Murakami, που γεννήθηκε το  1933 στο Σαν Χοσέ της Καλιφόρνια, είναι ένας σπουδαίος ιάπωνας σκηνοθέτης με μακρά επαγγελματική σταδιοδρομία σε πολλές χώρες. Μεταξύ των έργων του, τα πιο γνωστά είναι οι ταινίες κινουμένων σχεδίων σε προσαρμογές των κόμικς του Raymond Briggs «Όταν ο άνεμος φυσά» και «Ο Χιονάνθρωπος» .

Έχει σκηνοθετήσει πολλές και γνωστές ταινίες κινουμένων σχεδίων και έχει βραβευτεί για το σπουδαίο του έργο.

Οι τελευταίες του ταινίες είναι «Τα χριστουγεννιάτικα κάλαντα» μεταφορά του γνωστού μυθιστορήματος, «Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων» και το «Κινούμενο Κάστρο», αλληγορίες για τα σύγχρονα και διεθνή προβλήματα της αλλοτρίωσης και του πολέμου αντίστοιχα.

 

παράλληλη προβολή για τα παιδιά: «το χαμίνι», του Τσάρλι Τσάπλιν

Το χαμίνι

Σενάριο – σκηνοθεσία: Τσάρλυ Τσάπλιν (1921).

Ο Σαρλό, που έγινε αλήτης, μαζεύει από το δρόμο ένα αγοράκι, που το εγκατέλειψε η μητέρα του. Το μεγαλώνει και πέντε χρόνια αργότερα, οι δυο τους δουλεύουν μαζί. Το χαμίνι σπάει τζάμια και ο Σαρλό τα επιδιορθώνει κι έτσι κερδίζουν τα προς το ζην. Αλλά η μητέρα του παιδιού, που έγινε διάσημη τραγουδίστρια, προσπαθεί να βρει το παιδί της…

Λίγα για την ταινία…

Πρόκειται για την πρώτη ταινία μεγάλου μήκους του Τσάρλι Τσάπλιν. Είναι μια ταινία που έχει περισσότερα δραματικά παρά κωμικά στοιχεία. Μια από τις πιο συγκλονιστικές σκηνές είναι αυτή που έρχονται οι κυρίες για να πάρουν το παιδί και να τα κλείσουν σε ορφανοτροφείο. Ένα τέτοιο επεισόδιο το έχει ζήσει ο ίδιος ο Τσάρλι Τσάπλιν. Το ντεκόρ του δωματίου στο οποίο ζει στην ταινία, ο Τσάρλι Τσάπλιν, είναι πιστή αναπαράσταση του δωματίου που ζούσε ο Σαρλό όταν ήταν παιδί.

Ο Σέρ Τσάρλς Σπένσερ Τσάπλιν ο νεότερος (Charles Spencer Chaplin) γεννήθηκε στα 1889 και πέθανε στα 1977. Είναι γνωστός μας ως Σαρλό. Ο ίδιος έγραφε το σενάριο, σκηνοθετούσε και συνέθετε τη μουσική στα κινηματογραφικά του έργα. Έγινε παγκόσμια γνωστός από τα έργα του «Μοντέρνοι Καιροί», «Ο Μεγάλος Δικτάτωρ», «Τα Φώτα της Πόλης», «Ο κύριος Βερντού». Από την Αμερική όπου εκεί γύρισε κάποιες από τις γνωστές ταινίες του, τον έδιωξαν σε μια εποχή που καταδίωκαν προοδευτικούς καλλιτέχνες.

Ο Τσάρλς Σπένσερ Τσάπλιν γεννήθηκε στο Λονδίνο από γονείς καλλιτέχνες. Ο πατέρας του ένα χρόνο μετά τη γέννηση του Τσάρλι εγκατέλειψε τη σύζυγό του και τα δύο τους παιδιά, τον Τσάρλι και τον μεγαλύτερο αδερφό του Σίντνεϊ. Λίγο αργότερα η μάνα του αρρώστησε, εγκατέλειψε την καριέρα της και άρχισε να δουλεύει ως ράφτρα. Καθώς δεν είχε αρκετά χρήματα αναγκάστηκε να ζήσει με τα παιδιά της σε διάφορα διαμερίσματα με άθλιες συνθήκες. Το 1895 μπήκε σε άσυλο φτωχών και τα δύο παιδιά της μεταφέρθηκαν σε ένα σχολείο για ορφανά και εγκαταλειμμένα παιδιά. Η ζωή του ήταν έτσι όπως περιγράφει τη ζωή των ανθρώπων που πρωταγωνιστούν στις ταινίες του…

Ο Τσάρλι Τσάπλιν βγήκε για πρώτη φορά στη σκηνή στην ηλικία των πέντε ετών, όταν ακόμα η μητέρα του δεν είχε εγκαταλείψει την καριέρα της, για να την αντικαταστήσει ένα βράδυ που ήταν άρρωστη εκτελώντας με κωμικό τρόπο ένα τραγούδι-σουξέ μέσα σε καταιγισμό χειροκροτημάτων. Αργότερα με μεσολάβηση του πατέρα του έγινε μέλος του παιδικού θιάσου. Τον Ιούλιο του 1903 ο Τσάρλι έγινε μέλος ενός θιάσου και έπαιξε σε παράσταση  στην οποία υποδυόταν ένα χαμίνι στους δρόμους του Λονδίνου. Στη συνέχεια έπαιξε στην αστυνομική κωμωδία Σέρλοκ Χόλμς που γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Το Σεπτέμβριου του 1905 ο θίασος έφυγε για τουρνέ στις Η.Π.Α. χωρίς όμως τον Τσάρλι. Δύο χρόνια αργότερα ο Τσάρλι προσλήφθηκε και αυτός σε θίασο και έκανε τον μεθύστακα σε μια παράσταση παντομίμας. To φθινόπωρο του 1910 ο Τσάρλι ταξίδεψε με τον θίασο στην Αμερική, στα τέλη της επόμενης χρονιάς επέστρεψε στην Αγγλία ξαναέφυγε με τον ίδιο θίασο για την Αμερική όπου παρέμεινε πολλά χρόνια.