προβολή-συζήτηση για την εκπαίδευση και τους αγώνες του λαού

Οι Αιγίναμε cinefilοι σας προσκαλούν σε συζήτηση, στο πλαίσιο προβολής ταινίας για την ιστορία της εκπαίδευσης στην Ελλάδα και τους αγώνες του λαού μας για ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Προσκεκλημένοι μας, ιδιαιτέρως, θα είναι καθηγητές από σχολικές μονάδες του νησιού μας με τους οποίους θα συζητήσουμε, με αφορμή την απεργία που δεν έγινε: για όλες τις αγωνιστικές προσπάθειες του κλάδου τους, για την απόφαση προληπτικής επίταξης των καθηγητών, για τα φιλελεύθερα μέτρα συρρίκνωσης της δημόσιας εκπαίδευσης καθώς και για την οργανωμένη προπαγάνδα της Κυβέρνησης-ΜΜΕ, προκειμένου αυτά να περάσουν. Είμαστε σίγουροι ότι θα γίνει μια γόνιμη και δημιουργική συζήτηση.

Ημέρα και ώρα προβολής: Δευτέρα 27 Μαΐου, 7.30 μμ

Χώρος προβολής: 1ο Δημοτικό Σχολείο Αίγινας (αίθουσα εκδηλώσεων)

προβολή ταινίας και παρουσίαση βιβλίου Ανωνύμου του Έλληνος, για την Παιδεία και την Ιστορία (1η και 3η του Απρίλη)

1821: η ανολοκλήρωτη Επανάσταση των Ελλήνων

δυο απογεύματα για την Ιστορία και την Παιδεία

Δευτέρα 1 Απριλίου, 7.00 το απόγευμα

Προβολή: ο διαχρονικά ανεκπλήρωτος πόθος για τη μόρφωση: μάθε παιδί μου γράμματα!

Έξι χρόνια στο δημοτικό. Έξι χρόνια στο γυμνάσιο, δώδεκα. Έξι χρόνια στο πολυτεχνείο, δεκαοχτώ. Έξι χρόνια στο εξωτερικό εικοσιτέσσερα. Και έξι χρόνια μέχρι που να πάω σχολείο, τριάντα. Μέχρι τα τριανταέξι που είμαι, ακόμα άλλα έξι χρόνια. Πού πήγανε; Τι γίνανε έξι χρόνια;

 Τετάρτη 3 Απριλίου, 7.00 το απόγευμα

Ομιλία και συζήτηση: «Ελληνική Νομαρχία», Ανωνύμου του Έλληνος, με το δάσκαλο Χρήστο Ρέππα

ΣΤΟ 1ο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΙΓΙΝΑΣ

 

Ο Θόδωρος Mαραγκός, οι ταινίες του και η ταινία του: μάθε παιδί μου γράμματα

Η κλασική, πλέον, ταινία «Μάθε παιδί μου γράμματα» είναι ο τίτλος κοινωνικής κωμωδίας του 1981 σε σκηνοθεσία του Θεόδωρου Μαραγκού και πρωταγωνιστές τους Βασίλη Διαμαντόπουλο, Νίκο Καλογερόπουλο, Κώστα Τσάκωνα και Άννα Μαντζουράνη. Αποτελεί κοινωνική κριτική της μεταπολιτευτικής ελληνικής κοινωνίας, με τις έντονες ιδεολογικές αγκυλώσεις και παράλληλα την αδυναμία και την έλλειψη βούλησης από το ελληνικό κράτος να αξιοποιήσει το ανθρώπινο δυναμικό. Παράλληλα εξετάζεται και η εξάρτηση της ελληνικής εκπαίδευσης τόσο από σχήματα και νοοτροπίες του παρελθόντος όσο και από την εξουσία, της οποίας καλείται να γίνει φερέφωνο.

Η υπόθεση εκτυλίσσεται σε ένα χωριό της ορεινής Αρκαδίας (η ταινία έχει γυριστεί στη Στεμνίτσα, τη Δημητσάνα και άλλα χωριά της περιοχής) λίγο μετά τη μεταπολίτευση. Τα αποκαλυπτήρια ενός μνημείου πεσόντων κατά την Κατοχή αναστατώνουν την τοπική κοινωνία, καθώς παραλείπεται το όνομα του Χρίστου Καναβού, ενός κομμουνιστή αντιστασιακού που σκοτώθηκε στην περιοχή. Ο Περικλής (Β. Διαμαντόπουλος), συντηρητικός διευθυντής του Γυμνάσιου, έρχεται σε σύγκρουση τόσο με τη γυναίκα του Ελπίδα (Α. Ματζουράνη) όσο και με τους δυο γιους του Σωκράτη (Ν. Καλογερόπουλος) και Δημοσθένη (Κ. Τσάκωνα) που υπερασπίζονται το δικαίωμα της Χρυσάνθης (Ειρήνη Καζάκου) και της οικογένειάς της να καταθέσουν στεφάνι στη μνήμη του Καναβού.

————————–

4 βραβεία στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1981 (α’ γυναικείου ρόλου (Άννα Μαντζουράνη), α’ ανδρικού ρόλου (Βασίλης Διαμαντόπουλος), σκηνογραφίας και ειδικό βραβείο ερμηνείας (Νίκος Καλογερόπουλος)).

Θόδωρος Μαραγκός

Ο Θόδωρος Μαραγκός γεννήθηκε το 1944 στα Φιλιατρά Μεσσηνίας και ξεκίνησε την καριέρα του ως σκιτσογράφος γελοιογράφος για διάφορα περιοδικά, ενώ συγχρόνως σπούδασε ζωγραφική. ‘Εχει ακόμη ασχοληθεί με την τηλεόραση, σκηνοθετώντας τις σειρές Εμμονες ιδέες και Πέρα απ’ τον Ορίζοντα. Τα σενάρια όλων των ταινιών είναι δικά του.

Το επίσημο κανάλι του Θόδωρου Μαραγκού: http://www.youtube.com/user/MaragosFilms

 

Φιλμογραφία

 

1969 Τσουφ Ταινία μικρού μήκους, κινουμένων σχεδίων. (πρώτο βραβείο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης).

1971 Σσσστ!, Ταινία μικρού μήκους κινουμένων σχεδίων. (πρώτο βραβείο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης).

1971 Οικόπεδο Δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ μικρού μήκους. (πρώτο βραβείο πανελλήνιου φεστιβάλ μικρού μήκους).

1973 Λάβετε θέσεις Ταινία μεγάλου μήκους. (τέσσερα πρώτα βραβεία φεστιβάλ Θεσσαλονίκης).

1975 Ο αγώνας Δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους. (δεύτερο βραβείο και βραβείο κοινού φεστιβάλ Θεσσαλονίκης).

1978 Από που πάνε για τη χαβούζα Ταινία μεγάλου μήκους. (η εμπορικότερη ταινία της χρονιάς – συμμετοχή παραγωγής).

1980 Θανάση σφίξε κι άλλο το ζωνάρι Ταινία μεγάλου μήκους. (πρώτο βραβείο σεναρίου στο Σαν Ρέμο). (δεύτερη εμπορικότερη ταινία της χρονιάς).

1981 Μάθε παιδί μου γράμματα Ταινία μεγάλου μήκους. (τέσσερα πρώτα βραβεία στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης). (εμπορικότερη ταινία της χρονιάς).

1984 Τι έχουν να δουν τα μάτια μου Ταινία μεγάλου μήκους.

1987 Έμμονες ιδέες Κινηματογραφημένη τηλεοπτική σειρά.

1990 Πέρα απ’ τον ορίζοντα Κιν/μένη τηλεοπτική σειρά.

1993 Ο δραπέτης του φεγγαριού Ταινία μεγάλου μήκους. (βραβείο β’ ανδρικού ρόλου φεστιβάλ Θεσσαλονίκης).

1998 Φιλιατρά, ιδιαίτερη πατρίδα Ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους.

2000 Κοιτάζοντας τον Υμηττό Ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους.

2002 Η οδύσσεια του Π. Ηλιόπουλου Ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους.

2004 Ο Θεός είναι αόρατος γιατί είναι μικροσκοπικός Ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους.

2005 Black μπεε… Ντοκιμαντέρ με fiction και animation, έγχρωμο, 77΄. (βραβείο β’ καλύτερης ταινίας τεκμηρίωσης στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης).

2008 Ισοβίτες Ταινία μεγάλου μήκους

Η «Ελληνική Νομαρχία», Ανωνύμου του Έλληνος

Πρόκειται για ένα έργο κειμήλιο σκέψης και εθνικής αφύπνισης, εθνεγερτικού χαρακτήρα που εκδόθηκε στην Ιταλία το 1806, περιλαμβάνοντας 266 σελίδες. Αφιερωμένο στον Ρήγα Φεραίο, το πρώτο κεφάλαιο αποτελεί έναν ύμνο προς την «ιερά ελευθερία», ενώ στη συνέχεια καυτηριάζει έντονα την τυραννία, την κοινωνική ανισότητα, το χρήμα, την κατάσταση του υπόδουλου ελληνικού έθνους, τους προύχοντες και το ιερατείο της εποχής, προβάλλοντας τέλος την αναγκαιότητα της εκπαίδευσης προς αποφυγή κυρίως της ξενοδουλείας.

Η Ελληνική Νομαρχία, μετά το εθνεγερτικό κήρυγμα του Ρήγα Φεραίου, αποτελεί, κατά τους ιστορικούς των νεοτέρων χρόνων τον σημαντικότερο πνευματικό κρίκο που οδήγησε στη δημιουργία της Φιλικής Εταιρείας και στην Ελληνική Επανάσταση του 1821.

«ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΟΜΑΡΧΙΑ

Ήτοι Λόγος Περί

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

δι΄ ού αποδεικνύεται πόσον είναι καλλιότερα η Νομαρχιακή Διοίκησις από τας λοιπάς, ότι εις αυτήν μόνον φυλαττεται η Ελευθερία του ανθρώπου. τι εστί Ελευθερία, οπόσων μεγάλων κατορθωμάτων είναι πρόξενος, ότι τάχιστα η Ελλάς πρέπει να συντρίψη τας αλύσσους της, ποίαι εστάθησαν αι αιτίαι οπού μέχρι της σήμερον εφύλαξαν δούλην και οποίαι είναι εκείναι όπου μέλλει να την ελευθερώσωσι».

Συντεθείς τε και Τύποις εκδωθείς ιδίοις

αναλώμασι προς ωφέλειαν των Ελλήνων

ΠΑΡΑ

ΑΝΟΝΙΜΟΥ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΣ.

Εν Ιταλία 1806″.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΤΥΜΒΟΝ

Του Μεγάλου και αειμνήστου Έλληνος

ΡΗΓΑ

Του υπέρ της σωτηρίας της Ελλάδος

εσφαγιασθέντος

χάριν ευγνωμοσύνης ο συγγραφεύς

το Πονημάτιον τόδε

ως δώρον ανατίθησι.

Exoriare aliquis nostris ex ossibus ultor

Σημείωση: Η τελευταία φράση είναι στίχος του Βιργιλίου (IV. 625) που ο ίδιος ο συγγραφέας μεταφράζει στη καθαρεύουσα

«Αναφανήναι τις εκ των οστέων ημών έκδικος» (= Μέσα από τα οστά μας θα ξεπηδήσει ο εκδικητής), συμπληρώνοντας στη συνέχεια:

«Ώ Αγιάγαστε Ήρως, παρά εις εσέ όπου εστάθης ο πρόδρομος μιας ταχείας ελευθερώσεως της κοινής πατρίδος μας Ελλάδος, και εθυσίασες την ζωήν σου δι΄ αγάπην της: Δέξαι το λοιπόν με το συνηθισμένο σου ελληνικόν ιλαρόν και καταδεικτικόν βλέμμα, και δέξαι το προς τούτοις ως αρραβώνα εκδικήσεως του λαμπρού αίματός σου κατά των τυράννων της Ελλάδος. Η δε Ελλάς άπασα θέλει δοξάσει δια παντός το αθάνατον όνομά σου, συναριθμούσα αυτό εις τον κατάλογον των Επαμεινώνδων, Λεωνίδων, Θεμιστοκλέων και Θρασυβούλων».

Η σκόπιμη παράθεση της παραπάνω αφιέρωσης, που αποτελεί τον πρώτο γραπτό τιμητικό λόγο υπέρ του Ρήγα, φανερώνει τέσσερα αξιοπρόσεκτα σημεία: α) Το 1806 ήδη ο όρος Ελλάς κυριαρχεί στη βαλκανική περιφέρεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, β) Μόλις επτά χρόνια από τον θάνατο του Ρήγα στο φρούριο Neboisa και το όνομά του όχι μόνο έχει περάσει στη συνείδηση των υπόδουλων Ελλήνων, αλλά και έχει καταστεί σύμβολο ελληνικής εθνεγερσίας. γ) Ο συγγραφέας παρουσιάζεται με πάθος ως συνεχιστής του έργου του Ρήγα και δ) Η πεποίθηση του συγγραφέα για εφικτό τον ξεσηκωμό των Ελλήνων πολύ σύντομα, και όλα αυτά το 1806.

προβολή ταινίας για το σχολείο που το έλεγαν «σκασιαρχείο»

ΑΙΓΙΝΑμε CINEFILοι

προβολή ταινίας

«ΤΟ ΣΚΑΣΙΑΡΧΕΙΟ» (1949)

Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου

1ο Δημοτικό Σχολείο Αίγινας,  7.00 μ.μ.

Λίγα λόγια για το δάσκαλο Σελεστέν Φρενέ

Πίστευε ότι η μάθηση προσφέρεται με φυσικό τρόπο, μέσα από μια διαδικασία που δίνει έμφαση στη δράση στο περιβάλλον και στο χειρισμό των αντικειμένων , με δραστηριότητες που ενθαρρύνουν τη χειρωνακτική εργασία των μαθητών, ώστε αυτή να αποκτά σημαντικό μορφωτικό ρόλο . Στο κέντρο των παιδαγωγικών του αντιλήψεων βρίσκονται αρχές όπως : To παιδί κι εμείς έχουμε την ίδια φύση. Κανείς -ούτε οι ενήλικες, ούτε τα παιδιά- δεν επιθυμεί να διατάσσεται. Σε κανένα δεν αρέσει η υποταγή, διότι το να υποτάσσεσαι σημαίνει πως πειθαρχείς παθητικά σε μία εξωτερική διαταγή. Η απομνημόνευση, που τόσο χρησιμοποιεί το Σχολείο, δεν αξίζει ούτε είναι πολύτιμη, παρά μόνο όταν υπηρετεί πραγματικά τις ανάγκες της ζωής.

———-

Οι παιδαγωγικές του αρχές : Το Σχολείο δεν καλλιεργεί παρά μία αφηρημένη έννοια νοημοσύνης που δρα έξω από τη ζώσα πραγματικότητα, με το χειρισμό λέξεων και απομνημονευμένων ιδεών. Στο παιδί δεν αρέσει το από καθ’ έδρας μάθημα. Το παιδί δεν κουράζεται να ασκεί μία εργασία που συμβαδίζει με τη ζωής του, που είναι, για να το πούμε έτσι, λειτουργική. Κανείς, ούτε ενήλικας, ούτε παιδί, δεν αγαπά τον έλεγχο και την τιμωρία, που θεωρούνται πάντα ως πλήγμα στην αξιοπρέπεια, ιδίως όταν εκτελούνται δημοσίως.

———

Οι παιδαγωγικές του αρχές : Οι βαθμοί και οι κατατάξεις είναι πάντα λάθος. Οι τιμωρίες είναι πάντα λάθος. Είναι όνειδος για όλους, και ποτέ δεν επιτυγχάνουν τον επιθυμητό στόχο. Η σημερινή αντίληψη των μεγάλων σχολικών συγκροτημάτων καταλήγει στην ανωνυμία δασκάλων και παιδιών. Ως εκ τούτου είναι λάθος και εμπόδιο. Δεν είναι δυνατό παρά να εκπαιδεύουμε μέσα σε κλίμα αξιοπρέπειας. Το να σεβόμαστε τα παιδιά, όπως αυτά οφείλουν να σέβονται τους δασκάλους τους είναι ένας από τους πρώτους όρους για ανανέωση του Σχολείου.

L’ Ecole Buissonniere

Το Σκασιαρχείο, η οποία γυρίστηκε το 1949, έχει πάρει 30 διεθνή βραβεία (στο Φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι, Καλύτερη ξένη ταινία στην Αμερική κλπ) ενώ πρόσφατα υιοθετήθηκε  από την Κινηματογραφική Επιτροπή του  ΟΗΕ «ως έργο τέχνης που αποτελεί ύμνο για τα ανθρώπινα δικαιώματα».Το σενάριο της ταινίας στηρίζεται στη ζωή του μεγάλου γάλλου παιδαγωγού και μεταρρυθμιστή της παιδείας Σελεστέν Φρενέ (Celestin Freinet 1896-1966). Καταγράφει βασικά τον πρώτο χρόνο της εκπαιδευτικής του πορείας, γύρω στο 1920, στην πόλη Bar-sur-Loup, τότε που έθετε για πρώτη φορά τις βάσεις μιας νέας εκπαιδευτικής αντίληψης.

Βρισκόμαστε στο 1920, σε ένα μικρό χωριό της Προβάνς. Ο κύριος Πασκάλ, νέος δάσκαλος, συγκρούεται με την έλλειψη ενδιαφέροντος των μαθητών του. Αποφασίζει να αλλάξει ριζικά τις διδακτικές του μεθόδους. Ακούει τα παιδιά, εμπνέεται από τις ανακαλύψεις τους, τους πηγαίνει στην φύση. Οι μαθητές θα ξαναβρούν την χαρά να μαθαίνουν και ο κ. Πασκάλ την χαρά να διδάσκει. Όμως αυτή η μικρή επανάσταση δημιουργεί αρνητικές εντυπώσεις σε κάποιους γονείς και παράγοντες της περιοχής.

Πρωταγωνιστούν:

Bernard Blier (Monsieur Pascal)
Juliette Faber (Lise Arnaud),
Edouard Delmont (M. Arnaud),
Jean-Louis Alibert (le Novateur),
Edmond Ardisson ( M. Poupre, le coiffeur)

Σκηνοθεσία
Jean-Paul le Chanois

Σενάριο
Elise Freinet
Jean-Paul Le Chanois

Μουσική
Joseph Kosma

Φωτογραφία
Andre Dumaitre
Marc Fossard
Maurice Pecqueux

Μοντάζ
Emma Le Chanois

Σκηνικά
Bianchini
Claude Bouxin

προβολή ταινίας: για το δάσκαλο που τους έμαθε ότι ήταν τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους…

ΑΙΓΙΝΑΜΕ CINEFILοι

Προβολή ταινίας

Για το δάσκαλο που τους έμαθε ότι ήταν τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους…

 

τη Δευτέρα στις 28 του Γενάρη, 6.30 μ. μ.

στο 1^ο Δημοτικό Σχολείο Αίγινας

Σας περιμένουμε…

aiginamecinefiloi.wordpress.com

…καὶ μνημονεύετε Ἀλέξανδρο Παπαδιαμάντη…

Ὅπου καὶ νὰ σᾶς βρίσκει τὸ κακό, ἀδελφοί
ὅπου καὶ νὰ θολώνει ὁ νοῦς σας
μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμὸ
καὶ μνημονεύετε Ἀλέξανδρο Παπαδιαμάντη.
Ὀδυσσέας Ἐλύτης, Τὸ Ἄξιoν Ἐστί

ο Νέστορας Μάτσας

Έφυγε στις 28 Ιουνίου από τη ζωή, σε ηλικία 82 χρόνων, ο δημοσιογράφος Νέστορας Μάτσας.

 Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1930 και σπούδασε στο Παρίσι δημοσιογραφία, θέατρο και κινηματογράφο, με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης.

 Ξεκίνησε τη δημοσιογραφία το 1949 στην εφημερίδα «ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ», ως κριτικός κινηματογράφου. Στη συνέχεια εργάστηκε στις εφημερίδες «ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗ», «ΒΡΑΔΥΝΗ», «ΕΣΤΙΑ», τα περιοδικά «ΕΠΙΚΑΙΡΑ» και «ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ», ενώ για πολλά χρόνια υπήρξε συνεργάτης του ΕΙΡΤ και της ΥΕΝΕΔ. Υπήρξε επισκέπτης καθηγητής σε ξένα πανεπιστήμια και καθηγητής στα επιμορφωτικά σεμινάρια της ΕΣΗΕΑ.

 Παράλληλα με τη δημοσιογραφία ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία. Ήταν συγγραφέας 35 βιβλίων από τα οποία πολλά έχουν μεταφραστεί σε πλήθος ξένων γλωσσών, ακόμη και στα κινεζικά και τα οποία έχουν αποσπάσει πολλές διακρίσεις. Πρώτος καθιέρωσε τα εθνογραφικά ντοκιμαντέρ, ενώ ήταν ο πρώτος που εισήγαγε στην ελληνική τηλεόραση τα λαογραφικά και εθνογραφικά προγράμματα.

 Δημιούργησε και παρουσίασε περισσότερες από 1.000 εκπομπές στην ελληνική τηλεόραση.

 Ο Νέστορας Μάτσας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1935. Ακολούθησε ελεύθερες σπουδές για το θέατρο και τον κινηματογράφο στο Παρίσι και μάλιστα με υποτροφία της Γαλλικής Κυβέρνησης. Είναι αδερφός του Αρτέμη Μάτσα, η ομοιότητά τους δε είναι εκπληκτική.

Από πολύ νωρίς (1951) έκανε την εμφάνισή του στο χώρο των γραμμάτων με νουβέλες και διηγήματα στο περιοδικό Νέα Εστία.  Η πρώτη συλλογή διηγημάτων του αποτέλεσε και το πρώτο του βιβλίο με τον τίτλο «Άνθρωποι των Χαμένων Παραδείσων» που κυκλοφόρησε το 1954. Ακολούθησαν έκτοτε πολλά βιβλία όπως βιογραφίες, διηγήματα, μυθιστορήματα αλλά και παιδική λογοτεχνία. Μεταξύ αυτών ξεχωρίζουν το «Κλειστοί ουρανοί», «Ο Μεσσίας», «Το παραμύθι του Θεόφιλου» (με το οποίο και κατέκτησε το Α’ κρατικό βραβείο μυθιστορηματικής βιογραφίας), «Χωρίς Αγάπη» (με το οποίο έλαβε διεθνή έπαινο βραβείου Άντερσεν), «Στέγη από ουρανό: Σαρακατσάνικο οδοιπορικό», «Το περιβόλι με τα χαμένα παραμύθια» (Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών), «Το δισάκι του ασκητή» κ.ά.

 Παράλληλα ο Νέστορας Μάτσας ασχολήθηκε με τον κινηματογράφο και ιδιαίτερα με τη διάσωση του λαογραφικού υλικού της Ελλάδος έχοντας στο ενεργητικό του άνω των 70 «ντοκιμανταίρ», ελληνικού εθνογραφικού περιεχομένου, μεταξύ των οποίων και τρεις μεγάλου μήκους ταινίες «Οι ρίζες του τόπου μας» με το οποίο και τιμήθηκε με Χρυσό Μετάλλιο καθώς και Βραβείο Διεθνούς Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, «Το Α και το Ω: Αρχαίος Ελληνικός Πολιτισμός» και «Αλέξανδρος ο Μέγας». Επίσης θεωρείται ο πρώτος που εισήγαγε λαογραφικές εκπομπές στην ελληνική τηλεόραση.

 Τιμήθηκε με πολλά τόσο λογοτεχνικά βραβεία ελληνικά και ξένα όσο και κινηματογραφικά από τα οποία και ξεχωρίζουν το μεγάλο βραβείο με ασημένιο κύπελλο του Ιταλικού υπουργείου παιδείας για το εξαίρετο ντοκιμαντέρ: «Ο Οδυσσέας ζει πάντα – Ελληνικές θάλασσες», επίσης το Μεγάλο Βραβείο με χρυσό Μετάλλιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Τουριστικών Ταινιών Μασσαλίας για το ντοκιμαντέρ «Η γιορτή δεν τελειώνει ποτέ», καθώς και τιμητικό δίπλωμα του Φεστιβάλ Καννών 1970 για τη ταινία (μικρού μήκους) «Η άλλη σιωπή». Τέλος τιμητικό επίσης δίπλωμα του Διεθνούς Φεστιβάλ Ρώμης για τα δύο ντοκιμαντέρ «Το παραμύθι του Θεόφιλου» και «Το τάμα» 1971.

 Η προσφορά του Νέστορα Μάτσα στην ελληνική Λαογραφία υπήρξε αναμφισβήτητα μεγάλη και ίσως η μεγαλύτερη στο καλλιτεχνικό αυτό είδος του ντοκιμαντέρ.

 

 

ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ΤΟΥ ΝΕΣΤΟΡΑ ΜΑΤΣΑ: «Ο ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ» (1965)

Τη Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου, 6.30 μμ, στο 1ο Δημοτικό σχολείο Αίγινας, οι Αιγίναμε cinefilοι, σας καλούμε στην προβολή της ταινίας «Ο Μετανάστης» σκηνοθεσίας Νέστορος Μάτσα, βασισμένο στο διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη: «Η τύχη απ’ την Αμέρικα»

τι είδε ο γάτος στο Πολυτεχνείο

 

επισκεφθείτε την Ελλάδα

http://vimeo.com/41231609

Φώτος Λαμπρινός

Ο Φώτος Λαμπρινός σπούδασε σκηνοθεσία κινηματογράφου στη Mόσχα (1965-1970). Eργάστηκε ως σκηνοθέτης στο ραδιόφωνο (EIP, 1961-1963) και στο θέατρο (θίασος Δημήτρη Xορν, 1962-1964). Eρεύνησε διεξοδικά τα διεθνή κινηματογραφικά αρχεία παλαιών επικαίρων (1971-1973), γεγονός που βοήθησε στην παραγωγή της σειράς «Πανόραμα του αιώνα» (EPT, 1982-1987), αλλά και στη δημιουργία του πρώτου στην Eλλάδα χρηστικού αρχείου κινηματογραφικών τεκμηρίων (Eπίκαιρα) στο Yπουργείο Eξωτερικών (1997-2000). Σκηνοθέτησε δεκάδες ντοκιμαντέρ, μεταξύ των οποίων το «100 ώρες του Mάη» (1963-1964, μαζί με τον Δήμο Θέο) γύρω από τη δολοφονία του βουλευτή της Aριστεράς Γρηγόρη Λαμπράκη, το «Eπισκεφθείτε την Eλλάδα» (Μόσχα, 1969), και για την EPT το «Mουσικό Oδοιπορικό με τη Δόμνα Σαμίου» (1976-1977), «O Πειραιάς του Γιάννη Tσαρούχη» (1980), «Πανόραμα του Aιώνα» (1982-1987), (μαζί με τον Λέοντα Λοΐσιο), «Σεργκέι Παρατζάνωφ» (1990), «H ομορφιά θα σώσει τον κόσμο» (1992), «Aναζητώντας τη Bερενίκη» (1999) κ.ά. Σκηνοθέτησε επίσης τις μεγάλου μήκους ταινίες: «Άρης Bελουχιώτης – Tο δίλημμα» (1981), «Δοξόμπους» (1987) και «Γλέντι γενεθλίων ή Mία βουβή βαλκανική ιστορία» (1995).

Έχει διδάξει στο Πανεπιστήμιο Kρήτης (1993-1997), στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας (2000-2002) και στο Πάντειο Πανεπιστήμιο (2003) τις «Σχέσεις Iστορίας και Kινηματογράφου». Από το 2005 είναι υπεύθυνος του Ειδικού Προγράμματος της ΕΡΤ για τα ιστορικά ντοκιμαντέρ.

προβολή δυο ταινιών μικρού μήκους για το Πολυτεχνείο και τη Χούντα

Προβολή δυο ταινιών μικρού μήκους, για το Πολυτεχνείο και τη Χούντα (για μικρούς και μεγάλους):

Ταινία κινουμένων σχεδίων:»12.410 τριαντάφυλλα» ή το τι είδε ο γάτος στο Πολυτεχνείο στις 17 Νοέμβρη

«Επισκευθείτε την Ελλάδα» (1969) του Φώτου Λαμπρινού

Στο 1ο Δημοτικό Σχολείο Αίγινας

Δευτέρα 19 του Νοέμβρη, 6.30 μμ

29.10.2012 προβολή ταινίας για το λιμό του 1941-42

Οι ΑΙΓΙΝΑμε CINEφίλοι σας προσκαλούν τη Δευτέρα 29 του Οκτώβρη, στο 1ο Δημοτικό Σχολείο Αίγινας, στις 6.30 μμ, σe προβολή ταινίας για το λιμό του χειμώνα 1941-42. Η ταινία αποτελεί μέρος μιας σειράς 18 επεισοδίων με γενικό τίτλο: «Χρονικό της Εθνικής Αντίστασης» παραγωγής ΕΤ1 (1985). Τη σειρά αυτή ολόκληρη, μπορείτε να την «κατεβάσετε» με torrent από το «γαλαρία τράκερ» στη διεύθυνση: http://tracker.stigalaria.org/index.php?page=torrent-details&id=13295ab29608a0d4d1778487312e3b13e5ae31a3

Σας περιμένουμε

οι ΑΙΓΙΝΑμε CINEφίλοι

 

ο Θ.Β. που δεν έκανε διακοπές στην Αίγινα

 

εικόνες απ’ τον καλό μας άνθρωπο

τι να πρωτοθυμηθείς;

στα 1963 όταν η Χρυσή Αυγή ήταν ξενοδοχείο ποιητών στον Πόρο

με το βλέμμα του Οδυσσέα

 

Θ. Β.

Γεννήθηκε στον Πειραιά, στο Νέο Φάληρο, στις 29 Μαΐου του 1927 από τον Βασίλη και την Ευδοκία Βέγγου, των οποίων ήταν και το μοναδικό παιδί. Ο πατέρας του ήταν δημόσιος υπάλληλος, συγκεκριμένα εργαζόταν στην Εταιρεία Ηλεκτρισμού, και ήρωας της αντίστασης. Μετά τον πόλεμο, εκδιώχθηκε από τη δουλειά του εξαιτίας των πολιτικών του φρονημάτων. Η απόλυση του πατέρα του προκάλεσε, όπως ήταν αναμενόμενο, σοβαρό οικονομικό πρόβλημα στην οικογένεια του Θανάση, κάτι που τον ανάγκασε να ριχτεί στον αγώνα για το μεροκάματο. Κυριότερη μεταξύ των επαγγελμάτων με τα οποία ασχολήθηκε ήταν η απασχόλησή του σε επεξεργασίες δερμάτων. Παράλληλα έκανε διάφορα μικροθελήματα στη γειτονιά.

Τα χρόνια 1948-1950 υπηρέτησε τη θητεία του ως «ανεπιθύμητος» στρατιώτης στη Μακρόνησο, όπου γνωρίστηκε με τον μετέπειτα γνωστό σκηνοθέτη Νίκο Κούνδουρο. Αυτή η γνωριμία οδήγησε στην πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο, το 1954, στην ταινία Μαγική Πόλη του Κούνδουρου. Για τα επόμενα πέντε χρόνια έπαιξε μικρούς ρόλους, εργαζόμενος παράλληλα και ως φροντιστής στα κινηματογραφικά πλατό. Την περίοδο αυτή εμφανίστηκε σε μερικές από τις πιο ιστορικές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, όπως Ο δράκος, Διακοπές στην Αίγινα, Μανταλένα, Ο Ηλίας του 16ου, Ποτέ την Κυριακή. Ο πρώτος του μεγάλος ρόλος είναι μαζί με τον Νίκο Σταυρίδη στην ταινία Οι δοσατζήδες του 1960. Τον ίδιο καιρό, το 1959, πήρε άδεια ασκήσεως επαγγέλματος ηθοποιού, όχι από Σχολή αλλά ως εξαιρετικό ταλέντο με εξετάσεις σε ειδική επιτροπή. Η πρώτη του θεατρική παράσταση ήταν στην επιθεώρηση «Ομόνοια πλατς-πλουτς», δίπλα στους Νίκο Ρίζο και Γιάννη Γκιωνάκη, επίσης το 1959.

Τα επόμενα χρόνια, συνεργαζόμενος κυρίως με τον σκηνοθέτη Πάνο Γλυκοφρύδη, αναπτύσσει τον τύπο του νευρικού, αεικίνητου τύπου, που τον καθιέρωσε και αρχίζει να γίνεται δημοφιλής. Με ταινίες όπως Ψηλά τα χέρια, Χίτλερ, Μην είδατε τον Παναή, Ζήτω η τρέλα, Πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης, καθιερώνεται στη συνείδηση του κοινού. Το 1964, σε αναζήτηση καλλιτεχνικής ελευθερίας, ίδρυσε τη δική του εταιρία παραγωγής ΘΒ-Ταινίες Γέλιου. Την περίοδο 1965-1969, συνεργαζόμενος με τον Πάνο Γλυκοφρύδη και τον Ερρίκο Θαλασσινό αλλά και σκηνοθετώντας ο ίδιος κάποιες φορές, γύρισε τις καλύτερες κατά γενική ομολογία ταινίες του, όπως τις Φανερός πράκτωρ 000, Τρελός, παλαβός και Βέγγος, Ποιος Θανάσης;, που τις χαρακτηρίζουν το σουρεαλιστικό χιούμορ, ο αυτοσχεδιασμός και η πηγαία ερμηνεία. Παρά την εμπορική και καλλιτεχνική τους επιτυχία, οι ταινίες αυτές οδηγούν την εταιρία του Βέγγου σε κλείσιμο και τον ίδιο σε οικονομική καταστροφή, από την οποία θα συνέλθει μόνο μετά από πολλά χρόνια.

Η καριέρα του συνεχίζεται με τον σκηνοθέτη Ντίνο Κατσουρίδη, ενώ η δημοτικότητά του παραμένει σταθερή κι οδηγεί στην αποθέωση του από τον κόσμο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης του 1971, όπου η ταινία Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση; αποσπά τα βραβεία κριτικών και κοινού. Άλλη σημαντική ταινία αυτής της περιόδου είναι Ο Θανάσης στη χώρα της σφαλιάρας του 1976. Η θεματολογία των ταινιών του μετατοπίζεται προς την κοινωνική κριτική, ενώ το 1983 σταματά για λίγα χρόνια να κάνει κινηματογράφο. Τη δεκαετία του ’80 ασχολείται με το γύρισμα έξι βιντεοταινιών και της τηλεοπτικής σειράς Βεγγαλικά που, μετά από προσπάθειες πολλών ετών, προβλήθηκε τελικά στην τηλεόραση το 1988. Το 1990 εμφανίστηκε στη σειρά του ΑΝΤ1 Αστυνόμος Θανάσης Παπαθανάσης.

Η επιστροφή του στον κινηματογράφο γίνεται με την ταινία Ήσυχες μέρες του Αυγούστου του Παντελή Βούλγαρη. Η ερμηνεία του έχει πια διαφοροποιηθεί, είναι χαμηλών τόνων αλλά μεγάλης εκφραστικότητας, με κορυφαία στιγμή το ρόλο του στην ταινία Όλα είναι δρόμος του 1998. Την περίοδο αυτή εμφανίστηκε επίσης στην Επίδαυρο, το 1997, στο ρόλο του Δικαιόπολι στους Αχαρνής και το 2001 στην Ειρήνη του Αριστοφάνη με μεγάλη επιτυχία. Το 2002, σχεδόν πενήντα χρόνια μετά την πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση, ο Θανάσης Βέγγος κράτησε έναν από τους βασικούς ρόλους στην τηλεοπτική σειρά Περί ανέμων και υδάτων. Συνεχίζει μέχρι σήμερα να είναι από τους πιο αγαπημένους και δημοφιλείς κωμικούς του ελληνικού κινηματογράφου. Η τελευταία κινηματογραφική συμμετοχή του ήταν στην ταινία του Παντελή Βούλγαρη «Ψυχή βαθιά», το 2009.

Ο Θανάσης Βέγγος ήταν μέλος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών και του Σωματείου Παραγωγών. Ήταν μόνιμος κάτοικος της Αθήνας. Την εποχή που γυριζόταν Ο δράκος παντρεύτηκε την Ασημίνα Βέγγου, με την οποία ήταν μαζί μέχρι το τέλος της ζωής του, και είχαν δύο γιους.

Ο Θανάσης Βέγγος νοσηλευόταν από τις 19 Δεκεμβρίου 2010 στην εντατική μονάδα του νοσοκομείου «Ερυθρός Σταυρός» λόγω εγκεφαλικού επεισοδίου – εκεί απεβίωσε στις 3 Μαΐου 2011, λίγο πριν συμπληρώσει τα 84 χρόνια του.[1]. Τάφηκε στην Αμοργό, τόπο καταγωγής της μητέρας του και της γιαγιάς του.[2].

Υπήρξε φειδωλός σε δηλώσεις και συνεντεύξεις, ωστόσο στο παρελθόν ο ίδιος είχε δηλώσει: «Δουλεύω με το ένστικτο, δεν έχω κανένα ταλέντο, μόνο αυτή τη φάτσα. Εδώ είναι αποτυπωμένη όλη η μιζέρια, όλη η δυστυχία, όλος ο πόνος του ασήμαντου Έλληνα».

αφιέρωμα στον καλό μας άνθρωπο, Θανάση Βέγγο (12-6-2012) στο 1ο Δημοτικό Σχολείο Αίγινας

Συνωστισμένοι… οι αιγίναμεcineβιβλιοfilοι στην Αίγινα

Μια εικοσάδα περίπου οι Αιγίναμεcineβιβλιόfilοι, απολαύσαμε μια εξαίρετη παρουσίαση για το Ρήγα Φεραίο από το Γιώργη Καραμπελιά. Εθνικοί και εθνοαποδομητικοί μύθοι για το Ρήγα και την προετοιμασία του για την ελληνική επανάσταση, νέες τεκμηριωμένες αντιλήψεις για το εθνικό, βαλκανικό και οικουμενικό έργο του καθώς επίσης και μια σύνδεση με τη σύγχρονη επικαιρότητα. Συνωστισμένοι και με τον καημό της Ρωμιοσύνης παραμάσχαλα, στο Α Δημοτικό Σχολείο Αίγινας…

Ως πότε παλικάρια θα ζούμε στα στενά…

 

μια παρουσίαση για το Ρήγα Φεραίο και λίγα λόγια για τον συγγραφέα

Ο Γιώργος Καραμπελιάς γεννήθηκε το 1946 στην Κάτω Αχαΐα

Από το 1964, ως φοιτητής της Ιατρικής, συμμετείχε στη Νεολαία Λαμπράκη. Μετά το 1967 σπούδασε Οικονομία στη Γαλλία.

Συμμετείχε στο αντιδικτατορικό κίνημα και στον «Μάη του ’68», σε ελληνικές και γαλλικές οργανώσεις. Στη Γαλλία γράφει τα πρώτα του βιβλία. Μετά τη μεταπολίτευση συνεχίζει αδιάλειπτα την πολιτική και συγγραφική του δραστηριότητα.

Από το 1979 έως το 1993 εξέδιδε το περιοδικό Ρήξη. Το 1980, μαζί με φίλους, δημιούργησε το Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο και τις Εναλλακτικές Εκδόσεις. Από τις εκδόσεις έχουν εκδοθεί ως σήμερα πάνω από 120 τίτλοι από τους τομείς της λογοτεχνίας, του δοκιμίου, της Ιστορίας, των κοινωνικών κινημάτων, της οικολογίας καθώς και το μεγαλύτερο μέρος των έργων του Έλληνα φιλόσοφου Κώστα Παπαϊωάννου. Το 1992 πήρε το μεταπτυχιακό δίπλωμά του από την Οικονομική Σχολή των Παρισίων (Paris VII)

Από το 1993 έως το 1994 διηύθυνε τον Τομέα Πρόληψης, Εκπαίδευσης και Ανάπτυξης του ΚΕΘΕΑ, για την απεξάρτηση από τα ναρκωτικά.

Υπήρξε ιδρυτικό μέλος και μέλος της Γραμματείας των Οικολόγων – Εναλλακτικών.

Από το 1995 είναι εκδότης και αρχισυντάκτης του διμηνιαίου περιοδικού Άρδην που συνεχίζει να εκδίδεται.

Παράλληλα αρθρογραφεί σε εφημερίδες στην Ελλάδα και στην Κύπρο.

Έχει γράψει τα ακόλουθα βιβλία:

• · Το Τέλος του παλιού Κόσμου, Εκδόσεις Πολιτιστική Επανάσταση ²1975,
• · Οικοδόμοι και οικοδομή στη μεταπολεμική Ελλάδα Εκδοτική Ομάδα εργασίας, ²1975)
• · Η τεχνική παιδεία στην Ελλάδα (Εκδοτική ομάδα εργασίας, ²1976)
• · Κρίση του κεφαλαίου και αυτονομία (Κομμούνα, 1980)
• · Μικρομεσαία Δημοκρατία (Κομμούνα, 1982)
• · Ούτε Θεός, ούτε Ιστορία (Κομμούνα, 1985)
• · Πέρα από τον σοσιαλισμό. Μια νέα ουτοπία (Κομμούνα,1986)
• · Σύγχρονος Καπιταλισμός και επαναστατικό υποκείμενο (Εναλλ. Εκδόσεις, 1986)
• · Ένοπλη πάλη και εναλλακτικό κίνημα (Εναλλ. Εκδόσεις,1988)
• · Για τον Σαββόπουλο (εκδ. Αιγαίον ²1990 )
• · Κράτος και κοινωνία στη μεταπολίτευση (εκδ. Εξάντας, 1991)
• · Ελλάδα μια χώρα των συνόρων (Εναλλ. Εκδόσεις, 1992)
  • · Από το μέγιστο στο ελάχιστο (εκδ. Αιγαίον, 1991)
  • · Ο προφήτης, το πετρέλαιο και ο κορμοράνος (εκδ. Εξάντας, 1992)
  • · Στα Μονοπάτια της ουτοπίας (εκδ. Λιβάνης, ²1995)
  • · Ισλάμ και Παγκοσμιοποίηση (Εναλλ. Εκδόσεις, ²2001)
  • · 1922, Δοκίμιο για τη νεοελληνική ιδεολογία (Εναλλ. Εκδόσεις, ²2002)
  • · Η θεμελιώδης Παρέκκλιση (Εναλλακτικές Εκδόσεις 2004)

Το 1204 και η διαμόρφωση του νεώτερου ελληνισμού

 

 

Συλλογικές εργασίες:

• · ΟΠΑ-Ρήξη, Ένοπλη πάλη και τρομοκρατία (Εναλλ. Εκδόσεις, 1985)
• · Ιούλης ’65 (με τον Δημήτρη Λιβιεράτο)
• · Ένα εναλλακτικό, επαναστατικό κίνημα (Εναλλ. Εκδόσεις, με τους Μ. Ράπτη και Ν. Χρυσόγελο)
• · The Movement, Το αμερικάνικο 68 (Εναλλ. Εκδόσεις)
• · Ελλοπία, Η Ελληνική Ουτοπία
• · Αριστερά και ανατολικό ζήτημα (Εναλλ. Εκδόσεις, 1998)
• · Ισλάμ και κρίση του κεμαλισμού (Εναλλ. Εκδόσεις,1999)

· Εβραίοι εναντίον του σιωνισμού (Εναλλ. Εκδόσεις, 2003)

Η ανολοκλήρωτη επανάσταση του Ρήγα Βελεστινλή

Η ΑΝΟΛΟΚΛΗΡΩΤΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΡΗΓΑ

(από τις εναλλακτικές εκδόσεις)

Στη μακρά πορεία της ελληνικής παλιγγενεσίας, ο Βελεστινλής σηματοδοτεί το τέλος μιας περιόδου, κατά την οποία οι Έλληνες αναζητούσαν την ανεξαρτησία τους στηριζόμενοι πρωτίστως στη συνδρομή των ξένων, και την απαρχή μιας νέας, κατά την οποία τολμούν να διανοούνται και να προετοιμάζουν μια νέα ανεξάρτητη πολιτειακή τάξη.

Και επειδή κλείνει μια περίοδο και ανοίγει μία νέα, συνιστά, την εμβληματικότερη μορφή της νεώτερης ελληνικής ιδεολογίας, εξ αιτίας ακριβώς της μοναδικής του συνθετικότητας: Συγγραφέας ρομαντικών διηγημάτων και στιχουργημάτων, έργων επιστημονικής εκλαΐκευσης και αρχαιογνωσίας, εκδότης υπέροχων χαρτών, χρησμολογικών κειμένων και βιβλίων στρατιωτικής τακτικής, συγγραφέας επαναστατικού «προγράμματος», ποιητής –λόγιος και λαϊκός–, τραγουδιστής και μουσικός, προπαντός οργανωτής και αδάμαστος επαναστάτης μέχρι τέλους. Η μορφή του άστραψε για λίγο καιρό και άφησε έκθαμβους τους συγχρόνους του – και φαίνεται πως τύφλωσε πολλούς από τους τοτινούς καθώς και τους σύγχρονους λογίους μας.

 

Ο Ρήγας προσωποποιούσε τη σύνθεση και την άρση της αντίθεσης ανάμεσα στα ρεύματα που διαπερνούν τον σύγχρονο ελληνισμό: σκέψη και δράση, συναίσθημα και ορθός λόγος, Ανατολή και Δύση, αρχαιότητα και Βυζάντιο, νεωτερικότητα και παράδοση, λόγιο και λαϊκό στοιχείο. Ο Ρήγας ήταν η προσωποποιημένη άρση του «καημού της ρωμιοσύνης», της διαρκώς ανολοκλήρωτης ταυτότητάς μας, γι’ αυτό και πάντα επίκαιρος, τόσα χρόνια μετά:  διότι βρισκόμαστε ακόμα αντιμέτωποι με το ίδιο αίτημα, να απαντήσουμε θετικά στον «καημό της ρωμιοσύνης», στον καημό των λαών της Βαλκανικής.

Ο Ρήγας υπήρξε η προσωποποιημένη άρση του «καημού της ρωμιοσύνης», του διαρκούς ανολοκλήρωτου της ταυτότητάς μας, γι’ αυτό και διαρκώς επίκαιρος, τόσα χρόνια μετά, γι’ αυτό και αντικείμενο διαμάχης, διότι, ακόμα και σήμερα –ίσως σήμερα περισσότερο από ποτέ άλλοτε–, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το ίδιο αίτημα.

Γι’ αυτό και παραμένει αξεπέραστος, το εμβληματικό και ταυτόχρονα ανολοκλήρωτο πρόταγμα του νεώτερου ελληνισμού. Γι’ αυτό και επιστρέφουμε διαρκώς σε αυτόν, γι’ αυτό μας γοητεύει με έναν συχνά δυσεξήγητο τρόπο η φυσιογνωμία του, διότι αποτελεί το πρόσωπο –διαχρονικό και, στις μέρες μας, τραγικό– του ελληνισμού: Έλληνας, Βαλκάνιος, οικουμενικός.

Γιώργος Καραμπελιάς

οι αιγίναμεcinefilοι για το Ρήγα Φεραίο

Τι νόημα έχει για μας η παρουσίαση του βιβλίου του Γιώργου Καραμπελιά για το Ρήγα Φεραίο, δυο μήνες μετά την επέτειο της 25^ης Μαρτίου και μια εβδομάδα μετά τις εκλογές της 6^ης Μαΐου; Ποιος ήταν ο Ρήγας Φεραίος αν όχι εκείνος ο ευτραφής και συμπαθής κύριος με το παχύ μουστάκι που κρεμούσαμε μαθητές όταν ξεσκονίζαμε τα κάδρα της αποθήκης του σχολείου για την επέτειο της 25^ης Μαρτίου, χωρίς να μάθουμε ποτέ τίποτε παρά μόνο ίσως τα λίγα ρομαντικά λόγια -που μάλλον δεν είπε- πριν το μαρτυρικό του θάνατο: εγώ έσπειρα το σπόρο…

Ποιο είναι το σαραντάχρονο μορφωμένο παλικάρι, μεγαλωμένο με το πνεύμα του διαφωτισμού που έδωσε τη ζωή του για τη μόρφωση του ραγιά, που οραματίστηκε την απελευθέρωση και αυτοδιάθεση και συνεργασία των σκλαβωμένων λαών; Ποιος ήταν λοιπόν ο Ρήγας; Ποιο είναι το πολύπλευρο και πολυδιάστατο έργο του; Ποια είναι η προσφορά του στην προσέγγιση του πολιτικού ζητήματος και της δημοκρατίας; Έχει ξεπεραστεί ο Ρήγας ή έχουμε έναν ήρωα να κλαίμε με το έργο του άγνωστο και παραμερισμένο σκοπίμως; Τι είδους δημοκρατία πρέσβευε ο Ρήγας; Τι σημαίνει ο Ρήγας σήμερα για τους σημερινούς εθνικισμούς αλλά και για τις ύπουλες εθνοαποδομήσεις της παγκόσμιας αυτοκρατορίας της αγοράς;

Το βαλκανιζατέρ μας που έζησε τις μεγάλες εθνογενέσεις στους Βαλκανικούς πολέμους και τις μεγάλες εθνοκαθάρσεις μέχρι και το τέλος της δεκαετίας του 90, με την αυτοκρατορία της Αμερικής και της Ενωμένης Ευρώπης να βομβαρδίζουν για τη χαμένη τιμή των Κοσοβάρων, θα είχε ίσως πολλά να ακούσει. Κάποιες άγνωστες λέξεις, ενδεικτικές για το φεντεραλιστικό-ομοσπονδιακό όραμα του Ρήγα: «Όταν ένας μόνος κάτοικος του βασιλείου τούτου αδικηθή αδικείται όλον το βασίλειον και πάλιν όταν το βασίλειον αδικείται ή πολεμείται, αδικείται ή πολεμείται κάθε πολίτης. Δια τούτον δεν ημπορεί ποτέ κανείς να ειπή, ότι η τάδε χώρα πολεμείται, δεν με μέλει, διότι εγώ ησυχάζω εις την ιδικήν μου αλλά εγώ πολεμούμαι όταν η τάδε χώρα πάσχει, ως μέρος του όλου όπου είμαι ο Βούλγαρος πρέπει να κινείται όταν πάσχη ο Έλλην και τούτος πάλιν δι’ εκείνον και αμφότεροι δια τον Αλβανόν και Βλάχον». Πόσο επίκαιρο είναι ακόμα και σήμερα το κοινωνικό συμβόλαιο και η Νέμεσις που επιλαμβάνεται της αθέτησής του: «Όταν η διοίκησις βιάζη, αθετή, καταφρονή τα δίκαια του λαού και δεν εισακούει τα παράπονά του,το να το κάμη τότε ο λαός ή κάθε μέρος του λαού επανάστασιν, να αρπάζη τα άρματα και να τιμωρήση τους τυράννους του, είναι το πλέον ιερόν από όλα τα δίκαιά του και το πλέον απαραίτητον από όλα τα χρέη του».

Μια εβδομάδα μετά τις εκλογές και το θέατρο δημοκρατίας, προκειμένου να υποστούμε ένα ακόμα μνημόνιο για τη σωτηρία της Ελλάδας εκ μέρους της Τρόικας, δυο μήνες μετά την 191^η επέτειο του 1821 που ήδη έχει ξεχαστεί μέσα στις γαλανόλευκες φιέστες, τους δικανικούς, τη σκορδαλιά και τον μπακαλιάρο, ο Ρήγας 214 χρόνια μετά το μαρτυρικό θάνατό του, μας υπενθυμίζει ότι η επανάσταση δεν έχει ολοκληρωθεί, η δημοκρατία δεν υφίσταται, η κοινωνική δικαιοσύνη είναι μακριά. Αντίθετα η φτώχεια η βαρβαρότητα, η αμάθεια και η ολιγαρχία είναι μπροστά μας σε κάθε περίσταση.

Οι Αιγίναμεcinefilοι στην προσπάθειά μας να συμβάλουμε σε έναν γενικό και χρήσιμο προβληματισμό, μέσω των προβολών, των βιβλιοπαρουσιάσεων, των χαριστικών γιορτών κι αργότερα άλλων δράσεων, παρουσιάζουμε στο κοινό το συγγραφέα Γιώργο Καραμπελιά και την εξαίρετη προσπάθειά του για την «ανολοκλήρωτη επανάσταση του Ρήγα». Του Ρήγα του εθνικού, του βαλκανικού, του οικουμενικού, του διαφωτιστή, του δημοκράτη.

Βιβλιοπαρουσίαση: «Η ανολοκλήρωτη επανάσταση του Ρήγα»

Μίλησε ποτέ ο Ρήγας Φεραίος για τη σημερινή κρίση;

Ο συγγραφέας Γιώργος Καραμπελιάς παρουσιάζει τον επίκαιρο Ρήγα Φεραίο στο 1ο Δημοτικό Σχολείο την Κυριακή 13 του Μάη, στις 11.00 το πρωί.

και ταινία (25-4-2012) και παζάρι (29-4-2012)

Τετάρτη 25 Απριλίου στο 1ο δημοτικό αίγινας η ομάδα αιγίναμεcinefiloi παρουσιάζει την πιο νόστιμη μαύρη κωμωδία, το DELICATESSEN

Φυσικά στις 7 το απόγευμα και για τα παιδιά θα προβληθεί η ταινία

Ο ΙΠΤΑΜΕΝΟΣ ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ

Φέρνει ο καθένας μας ό,τι έχει ευχαρίστηση ώστε μετά την ταινία να τα πούμε χαλαρά τσιμπολογώντας και κουτσοπίνοντας.

_______________________________________________

Επίσης μην ξεχάσετε ότι την Κυριακή 29 Απριλίου οργανώνεται το 3ο χαριστικό παζάρι πάλι στο 1ο δημοτικό από τις 11 έως τις 6. Κατά τις 2 και 30 θα στρώσουμε τραπέζια οπότε και πάλι φέρτε ό,τι έχετε ευχαρίστηση από φαγητό και ποτό (αν υπάρχει και κανένας οργανοπαίχτης με διάθεση να παίξει είναι καλοδεχούμενος).

Τα πράγματα για το χαριστικό παζάρι θα συγκεντρωθούν το Σάββατο 28 Απριλίου από τις 6 έως τις 8 το απόγευμα (στο σχολείο). 

Τηλ επικοινωνίας: 6972 921110 & 6945 381673

Close

PreviousNext

PreviousMaximizeNext

25-4-2012 προβολή για τα παιδιά: Ο Ιπτάμενος Φίλος Μου

25-4-2012 προβολή για τους μεγάλους: DELICATESSEN

προβολή της ταινίας του Λάκη Παπαστάθη: τον καιρό των Ελλήνων

Οι Αιγίναμε cinefilοι σας προσκαλούν στην προβολή της ταινίας του Λάκη Παπαστάθη: «τον καιρό των Ελλήνων». Πρόκειται για μια ακροβασία ανάμεσα στην ιστορία και την ποίηση, που με μοναδικό τρόπο ο σκηνοθέτης μεταφέρει στην οθόνη. Αποστασιοποιημένος από τις δυο αντιμαχόμενες πλευρές (απαχθέν στέλεχος της κυβέρνησης-απαγωγείς ληστές ή βασιλείς των ορέων), αναζητά την ελληνικότητα ξεκινώντας με μια από τις πιο σπουδαιότερες ατάκες του ελληνικού κινηματογράφου: να δοξαστεί η αφέλεια.

Τετάρτη 28 Μαρτίου,

στις 6.30 μ.μ.

στην αίθουσα εκδηλώσεων

του 1ου Δημοτικού σχολείου Αίγινας

Την ταινία μπορούν να την παρακολουθήσουν και τα μεγαλύτερα παιδιά (Γυμνασίού+)

Για τα μικρά παιδιά σε διπλανή αίθουσα θα πραγματοποιηθεί ξεχωριστή προβολή.

(Όπως πάντα μετά, στο «φουαγιέ»… κρασάκι-πορτοκαλάδα για τα μικρά, μεζεδάκι κλπ.)

 

τον καιρό των Ελλήνων

Ο τίτλος της ταινίας «Τον καιρό των ελλήνων» είναι παρμένος από τις πάμπολλες αφηγήσεις που βρίσκονται στο βιβλίο του Ι. Θ. Κακριδή: «Οι αρχαίοι Έλληνες στη νεοελληνική λαϊκή παράδοση» Στο βιβλίο αυτό, ο Ι. Θ. Κακριδής (1901-1992) συγκέντρωσε πάνω από εκατό νεοελληνικές παραδόσεις που σχετίζονται άμεσα με τον αρχαίο κόσμο. Οι πιο πολλές δίνουν τη μυθική εικόνα των παλαιών Ελλήνων, όπως σχηματίστηκε στους χρόνους του Μεσαίωνα και της Τουρκοκρατίας. Άλλες δείχνουν πώς μια ιστορία ζει στο στόμα του ελληνικού λαού, από τα προομηρικά κιόλας χρόνια ώς σήμερα. Άλλες, τέλος, είναι αρχαίοι μύθοι που, ενώ είχαν ξεχαστεί, ξανάγιναν κτήμα του ελληνικού λαού με τη βοήθεια κάποιας λόγιας πηγής.

 

O Λάκης Παπαστάθης

από το http://www.lakispapastathis.gr
Ο Λάκης Παπαστάθης γεννήθηκε στο Βόλο το 1943 αλλά μεγάλωσε στη Μυτιλήνη, όπου τελείωσε το Γυμνάσιο.
Σπούδασε σκηνοθεσία στο «Κέντρο Σπουδών Κινηματογράφου Αθηνών».
Γύρισε την πρώτη μικρού μήκους ταινία του (Περιπτώσεις του Όχι) το 1965 και τη δεύτερη (Ερμού 28) το 1968 (μαζί με τον Δημήτρη Αυγερινό), ενώ την περίοδο 1970-71 συνεργάστηκε – ως βοηθός σκηνοθέτης – με τον Αλέξη Δαμιανό στο γύρισμα της θρυλικής Ευδοκίας.
Η τρίτη μικρού μήκους ταινία του (Γράμματα από την Αμερική) κέρδισε το Α΄ Βραβείο στο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, το 1972.
Από το 1982 ως σήμερα, γύρισε τέσσερις ταινίες μυθοπλασίας μεγάλου μήκους:

* Τον καιρό των Ελλήνων (1982) – Βραβεία Σκηνοθεσίας & Σεναρίου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης
* Θεόφιλος (1987) – Βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και επί-σημη ελληνική συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα  του Φεστιβάλ Βερολίνου.
* Το μόνον της ζωής του ταξείδιον (2001) – Α΄ Κρατικό Βραβείο ταινίας μυθοπλασίας μεγάλου μήκους και άλλα επτά Κρατικά Βραβεία του Υπουργείου Πολιτισμού (στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης). Επίσης, τρία Διεθνή Βραβεία και επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ του Τορόντο.
* Ταξίδι στη Μυτιλήνη (2010)

Παράλληλα με την κινηματογραφική του δραστηριότητα εργάστηκε επίσης – ως σκηνοθέτης και παραγωγός – στο χώρο της διαφήμισης και της τηλεόρασης.
Το 1970 ίδρυσε μαζί με τον Τάκη Χατζόπουλο την εταιρεία Cinetic που έγινε γνωστή για τις θαυμάσιες τηλεοπτικές παραγωγές της [Ιστορικό Αρχείο (1975-1976), Αναζητώντας την χαμένη εικόνα (1990-1997), Η αναβίωση του Αρχαίου Δράματος (1998)] και κυρίως για την πολιτιστική σειρά Παρασκήνιο (1976 – 2010) που είναι η μακροβιότερη εκπομπή της ελλη-νικής τηλεόρασης.
Συνεργάστηκε επίσης – σκηνοθετώντας τριάντα  ταινίες μικρού μήκους που εντάχθηκαν σε παραστάσεις και συναυλίες –  με το «Ελεύθερο Θέατρο»,  (Μια ζωή Γκόλφω -1974, Το τραμ το τελευταίο-1975) και με τον Διονύση Σαββόπουλο (Θίασος σκιών-1973, Χαίρω πολύ Σαββόπουλος-1976, Πρώτη του 2000 -1999).
Ως πεζογράφος, δημοσίευσε τις συλλογές διηγημάτων Η Νυχτερίδα πέταξε (2002), Η Ήσυχη (2005) και το χρονικό Όταν ο Δαμιανός γύριζε την Ευδοκία (2006).

 

 

προβολή της ταινίας «ΕΣΤΙΝ ΟΥΝ ΤΡΑΓΩΔΙΑ» του ΣΤΑΥΡΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ

Οι Αιγίναμε Cinefilοι σας προσκαλούν στην προβολή της ταινίας «Έστιν ουν τραγωδία» του Σταύρου Ιωάννου, την Τετάρτη 22 του Φλεβάρη στις 6.30 μμ, στην αίθουσα εκδηλώσεων του 1ου Δημοτικού Σχολείου Αίγινας.

Ακολουθώντας τα χνάρια του χρόνου-από το Διόνυσο στον …Διονύση!!!

Για τους μικρούς μας φίλους θα γίνει παράλληλη προβολή παιδικής ταινίας.

(Έχουμε επικοινωνήσει τηλεφωνικά με το σκηνοθέτη, Σταύρο Ιωάννου, προκειμένου να παρευρεθεί και να μιλήσει σε μας για την ταινία του. Αν και «χλωμό» όπως είπε, υπάρχει περίπτωση να είναι στην Αίγινα, την Τετάρτη που μας έρχεται)

Μην ξεχάσετε τι κατιτίς σας σε αμβροσία και νέκταρ (θα φάμε θα πιούμε και…)

Λίγα λόγια για την ταινία:

Σπαράγματα από την αρχαία λατρεία του Διονύσου συγκεντρωμένα σ’ αυτό το φιλμ, δίνουν την εικόνα, την ατμόσφαιρα και το κλίμα που επικρατούσε στην Ελλάδα την προθεσπιακή εποχή και που κάτω από τις γόνιμες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες στην Αθήνα, οδήγησε στην δημιουργία της Τραγωδίας και της Κωμωδίας…

(Βραβείο καλύτερης μουσικής 35ο φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, Βραβείο κοινού Διεθνές φεστιβάλ ντοκυμαντρε Λισσαβόνας 1995, Επίσημη ελληνική συμμετοχή Διεθνές φεστιβάλ Καλκούτας 1995).

 

έστιν ουν τραγωδία

«Έστιν ουν τραγωδία, μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας, μέγεθος εχούσης, ηδυσμένω λόγω, χωρίς εκάστου των ειδών εν τοις μορίοις, δρώντων και ου δι` απαγγελίας, δι` ελέου και φόβου περαίνουσαν την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν…»

Αριστοτέλους Ποιητική (VΙ 2-3)

 

 

 

Ο Σταύρος Ιωάννου

Γεννήθηκε στην Εύβοια και σπούδασε στην Αθήνα κινηματογράφο στη σχολή Σταυράκου. Το 1978 γύρισε την πρώτη του ταινία μικρού μήκους ¨Αντιθέσεις¨ και τον επόμενο χρόνο το βραβευμένο ντοκιμαντέρ ¨Αντιά¨. Το 1984 ίδρυσε την εταιρία παραγωγής κινηματογραφικών ταινιών, filmode την οποία και διευθύνει μέχρι σήμερα. 

Έχει σκηνοθετήσει δεκάδες ντοκιμαντέρ για την Δημόσια Τηλεόραση, ΕΡΤ το Υπουργείο Πολιτισμού και άλλους δημόσιους οργανισμούς. Έχει συνεργαστεί με τηλεοπτικά δίκτυα του εξωτερικού και σημαντικές ταινίες του έχουν Βραβευτεί σε Διεθνή Φεστιβάλ και στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Η ταινία του μυθοπλασίας ¨Κλειστοί Δρόμοι¨ (παραγωγής 2000) συμμετείχε στο Διεθνές Φεστιβάλ Βερολίνου (2001) και Βραβεύτηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (2000) και στο Διεθνές Φεστιβάλ της Γενεύης (2001) και συμμετείχε σε 25 ακόμη Διεθνή φεστιβάλ κινηματογράφου. 
Το 2009 ολοκληρώθηκε η ταινία μυθοπλασίας ¨Χορεύοντας στον Πάγο¨ που παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης τον Νοέμβριο 2009. 
Είναι Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Φεστιβάλ Ελληνικού Ντοκιμαντέρ Χαλκίδας. 

ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ 

1980 -“Αντιά” ντοκιμαντέρ,16mm,έγχρωμο,30΄ 
Βραβείο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 1980
Βραβείο Φεστιβάλ Λιλ – Γαλλία 1981
1987 -“Λαϊκά Δρώμενα” ντοκιμαντέρ, 16mm,έγχρωμο,30΄ 
Βραβείο Φεστιβάλ Μόσχας – Ρωσσία 1987 

1989 -“Οιωνός” ντοκιμαντέρ ,16mm,έγχρωμο,90΄ 
Βραβείο Φεστιβάλ Ρώμης – Ιταλία 1989
1990 -“Τα Μάρμαρα του Παρθενώνα” ντοκιμαντέρ ,16mm,έγχρωμο,45΄ 
1ο Βραβείο Ντοκιμαντέρ Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 1990
Τιμητική Διάκριση στο Φεστιβάλ Χωρών της ΕΟΚ, Παρίσι 1991 

1994 -“Εστίν ουν Τραγωδία” ντοκιμαντέρ, 35mm,έγχρωμο,90΄ 
1ο Βραβείο Ντοκιμαντέρ Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 1994
Βραβείο Μουσικής Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 1994
Βραβείο Διεθνές Φεστιβάλ Πορτογαλίας 1995 

1998-‘‘ΟΜυστικόςΚόσμοςτωνΠουλιών”ντοκιμαντέρ,16mm,έγχρωμο,30΄ 
Βραβείο Ντοκιμαντέρ Ελληνικής Τηλεόρασης 1998
Βραβείο Φωτογραφίας Ελληνικής Τηλεόρασης 1998 

2000 -“Κλειστοί Δρόμοι” ,ταινία Μυθοπλασίας ,35mm,έγχρωμο,98΄ 
Ειδικό Βραβείο – Διεθνές Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2000
Τιμητική Διάκριση – Ελλήνων Κριτικών Κινηματογράφου 2001
Διεθνές Φεστιβάλ Βερολίνου 2001 ( Πανόραμα )
GRAND PRIX – Διεθνές Φεστιβάλ Γενεύης 2001
Βραβείο Κοινού -Διεθνές Φεστιβάλ Γενεύης 2001 

2005 -‘‘Κακολύρι 5/44 –η ιστορία μιάς μέρας’’
ντοκιμαντέρ, 35mm,έγχρωμο,90΄ 

2006 -‘‘Ικέτες’’ 
ντοκιμαντέρ, 35mm,έγχρωμο,90΄ 

2009 – ‘‘Χορεύοντας στον Πάγο’’ 
ταινία μυθοπλασίας,35mm,έγχρωμο,104΄

• ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: 
  • Χορεύοντας στον Πάγο (2009)

 

 

30-1-2012, προβολή της ταινίας του Δημήτρη Σταύρακα: «το καναρινί ποδήλατο»

Όταν ο δάσκαλος αρνείται να δεχθεί ότι ένα παιδί είναι «χαμένη υπόθεση»…

 

«Το καναρινί ποδήλατο» του Δημήτρη Σταύρακα

1ο Δημοτικό Σχολείο Αίγινας

Δευτέρα 30 του Γενάρη 2012, 6.30 μμ

—————-

για το Δημήτρη Σταύρακα

 

Φιλμογραφία

1967 Γκάζι (μμ)

1979 Μπέττυ (μμ)

1983 Παρεξήγηση

1999 Το καναρινί ποδήλατο

2006 Το πέρασμα

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1938. Σπούδασε κινηματογράφο στη Σχολή Σταυράκου και στη συνέχεια εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτης και ως κριτικός κινηματογράφου. Το 1967 έφυγε για το Παρίσι, όπου εργάστηκε ως οπερατέρ και σπούδασε κοινωνιολογία στο Πανεπιστήμιο της Nanterre (Paris X) και δημογραφία στο Δημογραφικό Ινστιτούτο (Paris I – Sorbonne). Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στην πολεοδομία στο Γεωγραφικό Ινστιτούτο. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1975 και από τότε εργάζεται ως σκηνοθέτης.

 

ένας δάσκαλος απ’ τα παλιά…

 

Μίλτος Κουντουράς

Κλείστε τα σχολεία!

«Εζήτησα να ξυπνήσω ψυχές ικανές να καθορίσουν μονάχες τους αύριο την τύχη τους κι όχι νευρόσπαστα που να κινούνται σήμερα με τη θέληση του πρώτου τυχαίου δασκάλου τους κι αύριο με του άλλου οποιουδήποτε κυρίου τους.

Δεν έδωκα καλούπια σε καμιά περιοχή της ζωής και της σκέψης τους, καλούπια που αλλάζουν επιφανειακά μονάχα κ’ εξωτερικά τη ζωή, μα που αφήνουν αποκοιμισμένη και στείρα την ψυχή τους.

Όπου έβλεπα την ελεύθερη σκέψη τη σεβάστηκα και την αγάπησα, οσοδήποτε τολμηρή κι αν ήταν, και περιφρόνησα με αγανάκτηση το μυαλό το σκλαβωμένο μέσα στα δεσμά της πρόληψης και της υποκρισίας.

Οι ταπεινοί γύρω μας μας έριξαν λόγια βλεδυρά και μας εμίσησαν – αλίμονο αν δεν μας μισούσαν, αυτό θα σήμαινε πως συγγενεύαμε με την ταπεινή και πρόστυχη ψυχή και ζωή τους.

Γιατί μαθητής μου εμένα δεν είναι ‘κείνος που αγαπά την ήρεμη κι ακίνδυνη ζωή, τη στρωμένη με λουλούδια, αλλά εκείνος που μέσα του έχει ξυπνήσει η ανησυχία. Μαθητής μου δεν είναι ‘κείνος που θα μ’ αγαπήσει με μια θηλυκιά και μαλακή άγονη αγάπη, αλλά εκείνος που ακολουθώντας τις αρχές της επικίνδυνης πάλης θα με φτάσει και θα με ξεπεράσει, αρνιούμενος ίσως στο τέλος εμένα.»

πρόχειρο χειρόγραφό του με σημειώσεις για το λόγο του
στο τέλος του σχολικού έτους 1929-30 στο Διδασκαλείο Θηλέων Θεσσαλονίκης

 

το καναρινί ποδήλατο

 

Οι Αιγίναμε cinefilοι σε βιβλιοπαρουσίαση

ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ ΗΘΙΚΑ

«οι συμφορές του δανεισμού»

(περί του μη δειν δανείζεσθαι)

με το δάσκαλο

Κώστα Σταυρόπουλο

Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011

στο 1ο Δημοτικό Σχολείο Αίγινας

στις 6.30 το βραδάκι

Ο Αρχαιούλης συνοδεύει την βιβλιοπαρουσίαση για τις «συμφορές του δανεισμού» του Πλουτάρχου

Κι όπως λέει και ο Αρχαιούλης:

Τράπεζα: Το ίδρυμα που σου δανείζει λεφτά αν μπορείς να αποδείξεις ότι δεν σου χρειάζονται

 

 

 

O Πλούταρχος και «οι συμφορές του δανεισμού»

(Περί του μη δειν δανείζεσθαι)

Πρόκειται για ομιλία που γράφτηκε το νωρίτερα το 92 μ.Χ. και εκφωνήθηκε πιθανά στην Αθήνα και σε άλλες ελληνικές πόλεις με σκοπό να προειδοποιήσει για τις συνέπειες της υπερχρέωσης σε ξένους κυρίως, Ιταλούς στην πλειονότητα τους δανειστές, εκείνη την εποχή. Αξίζει να ξεχωρίσει κάνεις μερικά αποσπάσματα επίκαιρα όσο ποτέ στις ημέρες μας:

«Ο δανεισμός είναι πράξη υπέρτατης αφροσύνης και μαλθακότητας»!

«Εχεις; Μη δανείζεσαι γιατί δεν σου λείπουν. Δεν έχεις; Μη δανείζεσαι γιατί δεν θα ξεπληρώσεις το χρέος σου»

«Οι οφειλέτες είναι δούλοι όλων των δανειστών τους. Είναι δούλοι δούλων αναιδών και βάρβαρων και βάναυσων». Και οι δανειστές «Μετατρέπουν την αγορά σε κολαστήριο για τους δύσμοιρους οφειλέτες, σαν όρνεα τους κατακρεουργούν και τους κατασπαράζουν βυθίζοντας το ράμφος στα σωθικά τους»...

«… κουβαλώντας μαζί τους σάκους και συμφωνητικά και συμβόλαια σαν δεσμά εναντίον της Ελλάδος, την οργώνουν από πόλη σε πόλη και σπέρνουν χρέη που πολλά βάσανα φέρνουν και πολλούς τόκους, και που δύσκολα ξεριζώνονται ενώ οι βλαστοί τους περικυκλώνουν τις πόλεις, τις εξασθενούν και τελικά τις πνίγουν»

«Φύγε να γλυτώσεις από τον εχθρό και τύραννό σου, τον δανειστή που θίγει την ελευθερία σου, βάζει πωλητήριο στην αξιοπρέπειά σου κι αν δεν του δίνεις, σε ενοχλεί· αν πουλήσεις, ρίχνει την τιμή· αν δεν πουλήσεις σε αναγκάζει· αν τον πας στο δικαστήριο προσπαθεί να επηρεάσει την έκβαση της δίκης· αν του ορκίζεσαι σε προστάζει· αν κρατάς την πόρτα κλειστή στήνεται στο κατώφλι και σου βροντά αδιάκοπα…».

«Ανθρωπος που μπλέκει μια φορά, μένει χρεώστης για πάντα και σαν το άλογο που του έχουν φορέσει χαλινάρι, δέχεται στη ράχη του τον έναν αναβάτη μετά τον άλλον»

 

γιατί ο φασισμός δεν είναι κάτι που συμβαίνει κάπου αλλού, από κάποιους άλλους…

 

ΤΟ ΚΥΜΑ – η αφίσα

Το κύμα (Die Welle): Το αληθινό πείραμα

Το Κύμα (Die Welle), είναι μια ταινία η κινηματογραφική μεταφορά ενός πραγματικού πειράματος που έγινε από έναν δάσκαλο σε Αμερικάνικο σχολείο. Ο δάσκαλος μη έχοντας τρόπο να πείσει τους μαθητές του ότι ο φασισμός «δεν είναι κάτι που έγινε αλλού, από άλλους» αλλά αναδύθηκε από καθημερινούς ανθρώπους χωρίς να έχουν αντίληψη σε τι ήταν αυτό που συμμετείχαν, προχώρησε σε αυτό το βιωματικό πείραμα. Παρουσίασε την (φανταστική) ύπαρξη μιας νέας και ελπιδοφόρας οργάνωσης, τους έπεισε για τη σκοπιμότητα της και μετέτρεψε τους μαθητές σε μέλη αυτής της οργάνωσης η οποία διέθετε όλα τα χαρακτηριστικά μιας …»υγιειούς» φασιστικής οργάνωσης. Ο δάσκαλος χρειάστηκε μόλις μία εβδομάδα για να αρχίσει να γιγαντώνεται -σε επίπεδο σχολείου πλέον- η οργάνωση, οπότε και διέκοψε το πείραμα. Τις παρατηρήσεις του τις κατέγραψε σε ημερολόγιο το οποίο δεν δημοσιεύθηκε παρά 10 χρόνια αργότερα από το πείραμα.
Το 1988, το περιοδικό ΑΝΤΙ δημοσίευσε σχετικό άρθρο το οποίο και παρατίθεται:

Ο ΚΡΥΜΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΥΦΕΡΠΩΝ ΝΑΖΙΣΜΟΣ
του Νίκου Ράπτη – περιοδικό ΑΝΤΙ 1988

Στις  30.8.88 η ΕΤ2, στη νέα τηλεοπτική σειρά «Μετά το σχολείο»,  έδειξε μια ταινία με τίτλο «Η πάλη των τάξεων».

Η υπόθεση της τηλεταινίας (σύμφωνα με τη «Ραδιοτηλεόραση») είναι τοποθετημένη στη σύγχρονη αμερικάνικη κοινωνία, όπου οι μαθητές της μεσαίας τάξης έχουν να αντιμετωπίσουν κοινωνικές και φυλετικές διακρίσεις.

Ο κ. Μόλνερ, ένας από τους καθηγητές του σχολείου …βάζει (τους μαθητές) να παίξουν ένα… «παιχνίδι», που πρόκειται να διαρκέσει ένα μήνα. Τους χωρίζει τυχαία –ασχέτως με την κοινωνική τους τάξη- σε 3 ομάδες… Η «μπλε» ομάδα, αντιπροσωπεύει την ανώτερη τάξη, η «πράσινη» τη μεσαία και η  «πορτοκαλί» την κατώτερη.

Η καθεμιά ομάδα πρέπει να συμπεριφέρεται σύμφωνα με τα πρότυπα του καινούριου ρόλου της, αλλιώς υπόκειται σε περιορισμούς και κυρώσεις… όπως περνούν οι μέρες το παιχνίδι παύει σιγά σιγά να είναι παιχνίδι. Η διαφορά των τάξεων γίνεται έντονη και η συμπεριφορά των μαθητών σχεδόν βίαιη.

Βέβαια μέσα στο φιλμάκι έχει μπει και το «απαραίτητο» μαθητικό ρομαντζάκι και «μέσα από την εμπειρία τα παιδιά συνειδητοποιούν πλήρως (σ.σ. πάντα κατά τη  «Ραδιοτηλεόραση» τις τεράστιες κοινωνικές αναστατώσεις που είχαν ζήσει οι προηγούμενες γενιές και πόσα μένουν ακόμη να γίνουν για να πάψουν να υπάρχουν οι κοινωνικές και φυλετικές διακρίσεις». Και τα παιδιά ζήσανε καλά και ‘μεις καλύτερα.

Γιατί όμως να ασχοληθεί κανείς με μια μυθιστοριούλα γυμνασιακού επιπέδου; Γιατί φαίνεται ότι αυτή βασίστηκε σε μια πραγματική ιστορία, που ξεκίνησε εδώ και 20 χρόνια, περίπου, και την οποία οι πρωταγωνιστές της την κράτησαν μυστική για περισσότερα από δέκα χρόνια.

Η πραγματική αυτή ιστορία διαδραματίστηκε σε ένα γυμνάσιο της Καληφόρνιας, τον Απρίλιο του 1969. Πρωταγωνιστές: ο Ρον Τζόουνς, καθηγητής της Ιστορίας και πάνω από διακόσιοι μαθητές του ίδιου γυμνασίου.

Ο Τζόουνς δίδασκε παγκόσμια Ιστορία στις μεσαίες τάξεις του γυμνασίου. Όταν η διδασκαλία έφτασε στην περίοδο της ναζιστικής Γερμανίας, μέσα στη τάξη τέθηκε το ερώτημα: «πως μπορεί ο γερμανικός λαός να ισχυρίζεται ότι είχε άγνοια για την εξόντωση των Εβραίων;».

Ο Τζόουνς ομολογεί ότι δεν ήξερε να απαντήσει στην απορία των μαθητών του. Αποφάσισε όμως να κάνει ένα πείραμα στην τάξη πάνω στο θέμα αυτό. Το πείραμα κράτησε πέντε μέρες.

• Τη Δευτέρα ο Τζόουνς ξεκίνησε εισάγοντας τους 30 μαθητές της τάξης του στην έννοια της πειθαρχίας, το κύριο χαρακτηριστικό του ναζισμού. Έτσι ξεκίνησε ή μάλλον διέταξε (όπως λέει ο ίδιος) να υιοθετήσουν οι μαθητές μια «στάση προσοχής», όταν κάθονται στα θρανία (γόνατα σε ορθή γωνία, ίσια ράχοκοκαλιά, κλπ). Οι μαθητές όχι μόνο δέχτηκαν να κάθονται προσοχή, αλλά μετά από μια μικρή εξάσκηση κατόρθωσαν να μπαίνουν από το διάδρομο στην τάξη και να κάθονται σε στάση προσοχής στα θρανία μέσα σε 5 δευτερόλεπτα. Στη συνέχεια ο Τζόουνς επέβαλε και άλλα στοιχεία πειθαρχίας, πχ απαίτησε οι μαθητές να απαντούν στις ερωτήσεις του με τρεις λέξεις το πολύ! Με έκπληξη ο Τζόουνς διαπίστωσε ότι, παρ’ όλο που η συμπεριφορά του ήταν δικτατορική, οι μαθητές όχι μόνο υπάκουαν αλλά άρχισαν να συμμετέχουν πιο έντονα στο μάθημα απ’ ότι πριν από το πείραμα.
• Την Τρίτη (δεύτερη μέρα του πειράματος), όταν ο Τζόουνς μπήκε στην τάξη, όλοι οι μαθητές ήταν καθισμένοι στη γνωστή στάση προσοχής χωρίς να τους έχει δώσει κανείς εντολή! Τη μέρα αυτή ο Τζόουνς ανέλυσε στην τάξη τα «οφέλη» που προκύπτουν από την ομαδική συμπεριφορά των ατόμων μέσα στην κοινότητα και διέταξε τους μαθητές να φωνάζουν το σύνθημα «Δύναμη μέσα από την κονότητα», πράγμα που οι μαθητές έκαναν πάλι με μεγάλο ενθουσιασμό.

Προς το τέλος του μαθήματος ο Τζόουνς, χωρίς να το καλοσκεφθεί (όπως λέει ο ίδιος), δημιούργησε και ένα τρόπο χαιρετισμού ανάμεσα στα μέλη της κοινότητας. Ο τρόπος του χαιρετισμού φαίνεται στο σκίτσο που συνοδεύει αυτό το κείμενο. Το χαιρετισμό αυτό τον ονόμασαν χαιρετισμό του «τρίτου κύματος»*.

• Την Τετάρτη ο Τζόουνς αποφασίζει να εκδώσει «ταυτότητες μέλους» για όσους μαθητές ήθελαν να συνεχίσουν το πείραμα. Ούτε ένας μαθητής δεν θέλησε να αποχωρήσει από το πείραμα.

Όταν μοίραζε τις ταυτότητες ο Τζόουνς σημάδεψε τρεις από αυτές με ένα κόκκινο Χ και είπε στους αντίστοιχους μαθητές που τις πήραν ότι αυτοί οι τρεις έχουν ειδική αποστολή «να αναφέρουν (στον Τζόουνς) τους μαθητές που δεν συνεμορφούντο προς τας υποδείξεις».

Στο σημείο αυτό ο Τζόουνς άρχισε να ανησυχεί, γιατί ενώ είχε αναθέσει μόνο σε τρεις να κάνουν τον χαφιές, περίπου 20 μαθητές(!) με δική τους πρωτοβουλία άρχισαν να «καρφώνουν» τους συμμαθητές τους για παράβαση των κανόνων. Ακόμα οι μαθητές έπαιρναν δικές τους πρωτοβουλίες για να αυξήσουν την ισχύ των κανόνων. Έτσι, ο Ρόμπερτ, ένα από τα πιο μεγαλόσωμα μέσα στην τάξη και από τους τελευταίους μαθητές σε απόδοση στα μαθήματα, ζήτησε από τον Τζόουνς να του επιτρέψει να γίνει ο σωματοφύλακας του (!). όταν ο Τζόουνς τον δέχτηκε ο Ρόμπερτ, που ήταν «αθέατος» ως μαθητής, μέχρι τότε, άρχισε να περπατάει καμαρωτός δίπλα στο δάσκαλο και να χαιρετάει τους πάντες με το χαιρετισμό του «τρίτου κύματος».

Από τους 30 μαθητές στην τάξη μόνο τρία κορίτσια που ήταν και οι καλύτερες μαθήτριες της τάξης, δεν συμμετείχαν ολόψυχα στην «κοινότητα», αλλά έπαιρναν μέρος στις διάφορες δραστηριότητες σχεδόν μηχανικά. Όπως λέει τώρα ο Τζόουνς, οι άριστες αυτές μαθήτριες φαίνονταν «σαν πνευματικά καθυστερημένες» μέσα στην στρατιωτική ατμόσφαιρα της «κοινότητας».

• Την Πέμπτη ο Τζόουνς κατάλαβε ότι τα πράγματα είχαν αγριέψει. Όχι μόνο οι μαθητές είχαν γίνει ναζιστόμουτρα, αλλά, όπως ομολογεί, και στον ίδιο είχε αρχίσει να αρέσει ο ρόλος του δικτάτορα! Προσπαθώντας να βρει τρόπο να κλείσει το πείραμα ο Τζόουνς είπε στους μαθητές ότι το πείραμα δεν ήταν πείραμα αλλά πραγματικά είχαν δημιουργηθεί σε όλα τα γυμνάσια της Αμερικής «κοινότητες» σαν τη δικιά τους, που σκόπός τους ήταν να αλλάξουν το πολιτικό καθεστώς της Αμερικής. Ανακοίνωσε δε, ότι την επόμενη μέρα (την Παρασκευή) θα γινόταν μεγάλη «συγκέντρωση» στο αμφιθέατρο του σχολείου, στην διάρκεια της οποίας κάποιος νέος υποψήφιος πρόεδρος της Αμερικής θα ανακοίνωνε τη δημιουργία του «τρίτου κύματος».

Μάλιστα, για να γίνει πιο πιστευτός, διέταξε να απομακρυνθούν από την τάξη οι τρεις μαθήτριες που αντιδρούσαν στο «τρίτο κύμα» και να κλειστούν στη βιβλιοθήκη του σχολείου υπό φρούρηση. Και ενώ ο Τζόουνς περίμενε ότι κάποιοι μαθητές θα βάζανε τα γέλια, όχι μόνο δεν έγινε κάτι τέτοιο, αλλά οι μαθητές άρχισαν να φωνάζουν ενθουσιασμένοι.

Τέλος ο Τζόουνς ανακοίνωσε ότι στη μεγάλη «συγκέντρωση» θα ήταν μόνο μέλη του «τρίτου κύματος» (που ήδη είχαν γίνει πάνω από 200 με εγγραφές και από άλλες τάξεις) εκτός  από τα τρία κορίτσια. Επίσης είπε στους μαθητές να μην πουν σε κανένα για τη μεγάλη «συγκέντρωση».

• Την Παρασκευή (τελευταία μέρα) το αμφιθέατρο γέμισε με τα 200 μέλη και με λάβαρα που είχαν φτιάξει τα ίδια τα μέλη του «τρίτου κύματος». Στη σκηνή της αίθουσας είχε τοποθετηθεί μια τηλεόραση από την οποία υποτίθεται θα μιλούσε ο «αρχηγός».

Αφού χαιρέτισε τη συγκέντρωση ο Τζόουνς και αντιχαιρετήθηκε  από περισσότερα από διακόσια μανιασμένα χέρια των μελών, έσβησε τα φώτα και άναψε την τηλεόραση στην οποία φάνηκε μόνο το σήμα του σταθμού. Οι μαθητές μέσα σε νεκρική σιγή περίμεναν να φανεί ο αρχηγός. Όμως στην οθόνη υπήρχε μόνο το σήμα του σταθμού. Αυτό κράτησε δυο ολόκληρα λεπτά. Και τότε κάποιος μαθητής φώναξε: «δεν υπάρχει αρχηγός, έτσι δεν είναι;». Τότε ο Τζόουνς άναψε τα φώτα και, σιγά σιγά, άρχισε να μιλάει στους μαθητές. Αφού τους διαβεβαίωσε ότι δεν υπάρχει αρχηγός ούτε «τρίτο κύμα» είπε: «δεν είσαστε καλύτεροι από τους ναζί που μελετάμε. Νομίζετε ότι είσαστε οι εκλεκτοί… αφήστε με να σας δείξω ποιο θα ήταν το μέλλον σας».

Στη συνέχεια, ο Τζόουνς ξανάσβησε τα φώτα και πρόβαλε ένα ντοκυμανταίρ με τη μεγάλη συγκέντρωση του Χίτλερ στη Νυρεμβέργη, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, κλπ. Αφού τέλειωσε το φιλμ ο Τζόουνς ανέλυσε το πείραμα το φιλμ και κατέληξε με τα παρακάτω λόγια:

«είδαμε ότι ο φασισμός δεν είναι κάτι που έκαναν αυτοί οι άλλοι άνθρωποι. είναι παρών εδώ. Μέσα σε αυτή την αίθουσα… και εάν η αναπαραγωγή της φασιστικής νοοτροπίας (που κάναμε) είναι πλήρης, τότε ούτε ένας από σας δεν θα παραδεχθεί ποτέ ΄τοι ήταν παρών στην τελική αυτή «συγκέντρωση» του «τρίτου κύματος». Όπως και οι Γερμανοί, δε θα μπορέσετε ποτέ να παραδεχθείτε ότι πήγατε τόσο μακριά».

Όπως κι έγινε. Ο Τζόουνς εδίδαξε στο γυμνάσιο αυτό της Καλιφόρνιας για τέσσερα χρόνια ακόμη. Μέσα σε αυτά τα χρόνια κανένας μαθητής δεν παραδεχόταν ότι έλαβε μέρος στη μεγάλη συγκέντρωση του τρίτου κύματος.

Ο ίδιος ο Τζόουνς κράτησε το μυστικό του πειράματος για πάνω από δέκα χρόνια. Πρωτοδημοσίευσε όλα αυτά μόλις το 1980.

*Γιατί το σχήμα της παλάμης έδινε την εντύπωση της κορυφής των κυμάτων της θάλασσας και γιατί το τρίτο κύμα σε μια σειρά κυμάτων είναι το ισχυρότερο.

για το παζάρι, τραγουδάκι…

 

ένα τραγούδι για το παζάρι

 

 

Χαριστικό παζάρι των «Αιγίναμε Cinefilοι» την Κυριακή στις 6 Νοεμβρίου 2011

Oι «Αιγίναμε cinefilοι» σας προσκαλούν στο χαριστικό »παζάρι» που θα γίνει στο πέτρινο κτίριο του 1ου Δημοτικού Σχολείου Αίγινας και ώρες 11.00 το πρωί-6.00 το βράδυ.

Αναλυτικά:

το Σάββατο 5 Νοεμβρίου

στις 5.00-7.00 το απόγευμα, φέρνουν όσες και όσοι επιθυμούν να αφήσουν αντικείμενα για χάρισμα (ρούχα, βιβλία, σιντί, ντιβιντί, παιχνίδια, κλπ)

την Κυριακή 6 Νοεμβρίου

στις 11.00 το πρωί, ξεκινάει η διάθεση των αγαθών

στις 12.00 το μεσημεράκι, δωρεάν παράσταση Καραγκιόζη από τον Ανδρέα Δερμάτη

στις 2.00 το μεσημέρι, τρώμε και πίνουμε ό,τι έχουμε φέρει ρεφενέ

στις 4.00 νωρίς το απόγευμα προβάλουμε ταινία για τα παιδάκια για να μας αφήσουν λίγο στην ησυχία μας

στις 6.00 το βραδάκι καθαρίζουμε, μαζεύουμε, λέμε που θα αποθηκεύσουμε αυτά που δεν πήρε κανείς (για το επόμενο »παζάρι»), λέμε «τι καλά που περάσαμε» και… βλέπουμε

ΓΚ

η αφίσα για το κόκκινο μπαλόνι

ένα τραγούδι για το κόκκινο μπαλόνι

Θα σου φουσκώσω ένα μπαλόνι κόκκινο
θα το γεμίσω μ΄ αίμα ζωντανό 
και κάποιο μαύρο βράδυ ολοσκότεινο
μ΄ αερόστατο θα πας στον ουρανό.

Και κάποιο μαύρο βράδυ ολοσκότεινο
μ΄ αερόστατο θα πας ψηλά στον ουρανό.

Εκεί θα βρεις μικρά πουλιά φανταχτερά
με άγρια ράμφη γυάλινα φτερά
Θα σου τρυπήσουν το μυαλό και την καρδιά
να γεμίσει η νύχτα αίμα και φωτιά.

Θα σου τρυπήσουν το μυαλό και την καρδιά
να γεμίσει η νύχτα αίμα και φωτιά.

Σε βλέπω στα όνειρά μου κι αντιστέκομαι
σε βλέπω ζωντανή και σ΄ αγαπώ
γυμνός μπροστά στις απειλές σου στέκομαι
μα πρέπει κάποτε να σου το πω:

Αυτό το κόκκινο μικρό αερόστατο
είναι παλιά πληγή που αιμορραγεί.

 

12 του Οκτώβρη 2011: «Το κόκκινο μπαλόνι»

ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΜΠΑΛΟΝΙ

 

(Le Ballon Rouge, 1956)

 

του Albert Lamorisse

«Το κόκκινο μπαλόνι «είναι μια μαγική ιστορία για τη φιλία ανάμεσα σε ένα μικρό αγόρι και ένα μπαλόνι, με φόντο το Παρίσι της δεκαετίας του 1950. Ένα αγόρι, καθώς τριγυρίζει στους δρόμους, βρίσκει ένα κόκκινο μπαλόνι δεμένο σε έναν στύλο. Από εκείνη τη στιγμή το μπαλόνι ακολουθεί το παιδί στους δρόμους του Παρισιού, προκαλώντας έκπληξη σε όλη τη γειτονιά αλλά και τη και ζήλια των φίλων του…

Ο Αλμπέρ Λαμορίς γεννήθηκε στις 13 Ιανουαρίου του 1922. Ξεκίνησε την ενασχόλησή του με το σινεμά ως φωτογράφος και σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ. Το 1949 γύρισε το πρώτο του φιλμ μυθοπλασίας «Bim le petit âne» στη Τζέρμπα με τη βοήθεια του Ζακ Πρεβέρ. Το 1953 με το «Άσπρο άλογο» που έγραψε και σκηνοθέτησε κέρδισε πολλά βραβεία, ανάμεσά τους το Μεγάλο Βραβείο στις Κάννες και το βραβείο Ζαν Βιγκό. Σε αυτήν την ταινία ο Λαμορίς έδειξε πολύ μεγάλη προσοχή στην ποιότητα και τους τόνους του φωτός αλλά και στα κάδρα της.
Το 1956 έγραψε και σκηνοθέτησε το «Κόκκινο μπαλόνι». Στις πρόβες χρησιμοποίησε τον γιο του Πασκάλ και τελικά αποφάσισε να τον κρατήσει για πρωταγωνιστή στην ταινία. Η επιτυχία της ταινίας ήταν πρωτοφανής και εντελώς απρόσμενη και για πρώτη φορά στην ιστορία του φεστιβάλ των Καννών οι δύο επιτροπές για μικρού και μεγάλου μήκους ταινίες, απένειμαν από κοινού το Χρυσό Φοίνικα. Η ταινία κέρδισε και πολλά άλλα βραβεία και την επόμενη χρονιά κέρδισε και το βραβείο πρωτότυπου σεναρίου στα Oscar.
Το 1960 για τα γυρίσματα της ταινίας «Le Voyage en Ballon», ο Λαμορίς εφηύρε την πρώτη αντικραδασμική κατασκευή για εναέριες λήψεις στην ιστορία του κινηματογράφου. Το 1965 γύρισε την ταινία «Fifi La Plume», μια ανάλαφρη κωμωδία που σηματοδότησε και μια στροφή στην καριέρα του. Η ταινία δεν έτυχε όμως θετικής υποδοχής και έτσι τα επόμενα χρόνια επέστρεψε στο ντοκιμαντέρ και με τα επιτυχημένα «Paris Jamais Vu» και «Versailles» τα οποία γυρίστηκαν εξ’ ολοκλήρου από ελικόπτερο και στα οποία είχε συνεργάτη τον Αντρέ Μαλρό.
Στο μεταξύ από το 1967, Ο Λαμορίς είχε ξεκινήσει να δουλεύει στη φιλόδοξη παραγωγή της ταινίας «Le Vent des Amoureux», μια δουλειά-άσκηση εικαστικού ύφους, κινηματογραφικής και συγγραφικής ικανότητας. Αλλά αυτός ο Περσικός μύθος, αυτή η ποιητική ιστορία που παρουσίαζε έναν κόσμο απίστευτης ομορφιάς στάθηκε η αφορμή να χάσει την ίδια του τη ζωή το 1970 εξαιτίας κάποιας αμέλειας.
Ο Λαμορίς άφησε πίσω του πολλά σχέδια ανολοκλήρωτα. Ανάμεσα στις σημειώσεις του βρέθηκε και η συνέχεια για «Το κόκκινο μπαλόνι»… Κάτι που ίσως μας κάνει να ονειρευόμαστε για πολύ ακόμα!

Το 2007 «Το κόκκινο μπαλόνι» και «Το άσπρο άλογο» προβλήθηκαν στις Κάννες, στα πλαίσια του Δεκαπενθήμερου των Σκηνοθετών με ολοκαίνουριες ψηφιακά αποκατεστημένες κόπιες.
Ο Πασκάλ Λαμορίς, γιος του σκηνοθέτη και πρωταγωνιστής στο «Κόκκινο μπαλόνι», είπε σχετικά:
«Αποκατέστησα τις κόπιες στην αρχική τους υπέροχη εκδοχή ως φόρο τιμής στον πατέρα μου, ο οποίος ήταν ποιητής, φίλος, σύντροφος και στοργικός γονιός. Παρακολουθώντας τις παλιές εικόνες ένοιωσα πως ταξίδευα στο χρόνο. Μερικά πράγματα παραμένουν ακόμα και σήμερα ίδια, τα βασικά στη ζωή όπως τα αισθήματα, η αγάπη και ανάγκη για την ανεξαρτησία. Η επιστροφή στη χάρη που εκπέμπουν αυτές οι ταινίες είναι η πιο ξεκάθαρη εικόνα που έχω από τις χαρές των παιδικών μου χρόνων.»

redballon

όταν ο άνεμος φυσά

«Από την ενεργειακή κρίση στα Τσερνομπίλ του μέλλοντος μας»

Ο Raymond Redvers Briggs, γεννημένος στις 18 Ιανουαρίου 1934, είναι Άγγλος εικονογράφος, σκιτσογράφος, μυθιστοριογράφος, δημοφιλής στους ενηλίκους και στα παιδιά. Είναι περισσότερο γνωστό για την ιστορία του «Ο χιονάνθρωπος», που εμφανίζεται κάθε Χριστούγεννα στη βρετανική τηλεόραση σε μορφή κινουμένων σχεδίων.
Ο Raymond Briggs που γεννήθηκε στο Wimbledon, του Λονδίνου, σπούδασε στο Wimbledon School of Art ζωγραφική, και στην Κεντρική Σχολή Καλών. Αργότερα βρέθηκε στο Slade School of Fine Art, και αποφοίτησε το 1957. Μετά από σύντομο χρονικό διάστημα έγινε επαγγελματίας εικονογράφος και άρχισε να εργάζεται για το παιδικό βιβλίο. Έχει σκιτσάρει και έχει γράψει το σενάριο πολλών γνωστών κόμικς, ανάμεσα σ’ αυτά και τη σημερινή μας ταινία «όταν ο άνεμος φυσά». Τα θέματα του βασίζονται στα σύγχρονα παγκόσμια προβλήματα, του περιβάλλοντος, του πολέμου και της φτώχειας. Για το έργο του έχει βραβευτεί πολλές φορές.

Ο Teruaki «Jimmy» Murakami, που γεννήθηκε το  1933 στο Σαν Χοσέ της Καλιφόρνια, είναι ένας σπουδαίος ιάπωνας σκηνοθέτης με μακρά επαγγελματική σταδιοδρομία σε πολλές χώρες. Μεταξύ των έργων του, τα πιο γνωστά είναι οι ταινίες κινουμένων σχεδίων σε προσαρμογές των κόμικς του Raymond Briggs «Όταν ο άνεμος φυσά» και «Ο Χιονάνθρωπος» .

Έχει σκηνοθετήσει πολλές και γνωστές ταινίες κινουμένων σχεδίων και έχει βραβευτεί για το σπουδαίο του έργο.

Οι τελευταίες του ταινίες είναι «Τα χριστουγεννιάτικα κάλαντα» μεταφορά του γνωστού μυθιστορήματος, «Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων» και το «Κινούμενο Κάστρο», αλληγορίες για τα σύγχρονα και διεθνή προβλήματα της αλλοτρίωσης και του πολέμου αντίστοιχα.